Գորշ, միանվագ անձրևը փչացնում էր արմատը ծառերի, թշվառությունից սառում էին ձեռքերդ, լեզուդ, մարմինդ… ուզում էի , քար դառնալ անհոգի ' հոգու պատկերի տրտմության մեջ: Նյութական աշխարհում հաճախ է կրկնվում ծնունդն ու մահը, որտեղ մարդը միջոց է' անանձնական սիրո առեղծված... որտեղ նյութը նույնն է մնում, ընդամենը ձևն է տարիների ընթացքում փոփոխման ենթարկվում:
Անծանոթ փոքրիկ մարդիկ նայում էին ցած, թքում երեսիս ու անցնում: Վերջին անգամ մարմինս անձրևաջրի մեջ գցեցի, ողջունեցի հողմապտույտին, մարմինս ազատվեց գարշահոտից, ծառերի նման հպարտ կանգնել բարևում եմ անցորդներին… չեմ ամաչում, հոտ չի գալիս այլևս ինձնից, մարդիկ նկատում են ու չեն թքում երեսիս… լավ բան է մաքուր լինելը: Նստել եմ սրճարանում գրում եմ, սեր ունեմ գրելու հետ: Հեռախոսը տալիս է ինձ իմ հարցի պատասխանը… գտա: Բազմահարկ շենքերի բակում շները լեզուները դուրս գցած ուղիղ գնում են' շղթայաշարքի միջից մեկը ձայնը գլուխը գցած մոտենում է սրճարանի թափանցիկ պատուհանին: Լեզուն դուրս գցած ապակու վրա պատասխանում է իմ անպատասխան հաղորդագրությանը: Չէ, չի' կարող… հեռախոսս զանգում է' նա է, իր օրվա գալուստի պես պարզ ու իմ աչքերի պես կապույտ: Ծննդյան օրերը մոտենում էին: Ամեն տարի նույն օրը, նույն ժամին ինձ շնորհավորելու են գալիս անծանոթ փոքրիկ մարդիկ, իրենց
-21-
շնորհակալ լինելու ցանկությամբ: Կարծես սպասելիք ունեմ նրանցից: Մարդը սկսվում է այնտեղից ուր որ դու ես: Հեղձուցիչ օդը կանգնել էր պատուհանիս, Ծննդյան օրերը ազդարարեցին իրենց ներկայությունը: Մի-մի բաժակ խմեցի իմ անծանոթ հյուրի հետ… հետո մնացինք մենակ… նա փոքրիկ իշխանական տոհմից էր: Մարդը' իր փոքրիկ, թեթև մարմնով իտալական պարային շարժումներով երգ երգեց, հագին երկարափեշ զգեստ կար: Նա մոտենում էր ինձ' համբուրում դաստակս… ես հող էի ու հող դարձա: Հաղորդագրություն եկավ:
…ՎԱՂԸ……………………. ԿՀԱՆԴԻՊԵՆՔ…………….. չկա…
