Իմ գործը գրելը չէ, նկարելն է։ Ձեզ պատերազմի դեմքը ցույց տալն է իմ աչքերով, բայց․․․
Ավերակի են վերածվել Արցախի խաղաղ բնակիչների տները, դպրոցները, նշանառում են նույնիսկ եկեղեցին․․․ Ծանր է տեսնել թե ինչպես է քարակույտի վերածվում սերունդների պահածն ու պահպանածը։
Փորձում են ռմբակոծել նույնիսկ թաքստոցի երեխաներին ում տունը դեռ երեկ հավասարվեց հողին փոշու տակ թողնելով, հնարավոր է նրա ամենասիրելի խաղալիքը, բարի հեքիաթների գիրքը, տոնական կոշիկը… հիմա թաքնվել է հոր բաճկոնը ուսերին, բայց կրկին ապահով չի զգում իրեն։ Ավելի ծանր է նայել երեխաների աչքերի մեջ, ակամայից մեղքի զգացում է առաջանում: Դաժան օրեր վերապրած մեր երեխաների, կանանց, ծերերի, պատանիների և զոհերի միակ արդարացումը հաղթանակն է լինելու: Ու հաղթելու ենք, վերակառուցելու ենք, շենացնելու ենք այլ տարբերակ պարզապես չկա:
