Եթե խոսքը գնում է խորհրդարանական ընդդիմության մասին, ապա Փաշինյանն այստեղ դժգոհ մնալու տեղ ընդհանրապես չունի: Կառավարության վերջին հարցուպատասխանի ընթացքում ԲՀԿ-ական երկու պատգամավորի թե հարցադրումների ձևաչափը, թե արձագանքները բացարձակ քննադատական չէին: Ինչ վերաբերում է ԼՀԿ-ին, ապա այդ խմբակցության պատգամավորները ոչ միայն Փաշինյանին "արցախյան" հարց չուղղեցին, այլև իրենց ղեկավարի շուրթերով սկսեցին արդարացնել գործող վարչակազմի քաղաքականությունn Արցախի հարցով, ինչպես խորհրդարանում, այդպես էլ Հանրայինի եթերում: Ավելին, անգամ ԱԺ վերջին ծեծկռտուքից հետո Էդմոն Մարուքյանն իր լայվում այս թեմայով վերաշարադրեց իր նույն պաշտպանական թեզերը՝ այսպիսով համամասնորեն կիսելով այս իշխանությոնների հետ Արցախյան հարցով վարվող քաղաքականության պատասխանատվությունը:

Արտախորհրդարանական ուժերից Արցախի հարցում ամենաակտիվը Հանրապետականն է: Սակայն Փաշինյանի հոդվածը մեր մասին էլ չէ, քանզի երևակայական ընդդիմությանը վերագրվող թեզերը երբեք մեր շուրթերից չեն հնչել և մեր դիրքորոշումների մաս չեն կազմել: “Նիկոլը խոստովանեց, որ թաքուն ծախում է Ղարաբաղը”, “ի՞նչ է նշանակում Հայաստանի ժողովուրդ եւ Արցախի ժողովուրդ,” և այլ նմանատիպ տեսակետներ մենք չենք հայտնել:

Կրկնում եմ՝ մենք երբեք չենք ասել ու (դեռ) չենք ասում, որ դուք դավաճան եք։ Բայց հանցավորության աստիճանի տգետ եւ ամբարտավան եք ։

Վարչապետ աշխատող անանուն հոդվածագիրը իրեն գերազանցում է նաև մի շարք այլ ձևակերպումների մեջ: Փաստորեն, վարչապետ Փաշինյանն ԱԺ ամբիոնից վերջապես հաստատում է, որ կան բանակցություններ, իսկ հոդվածագիր Փաշինյանը պնդում է, որ բանակցությունները դեռ չեն սկսել: Վարչապետ Փաշինյանը հայտարարում է, որ “ինչ կուզեն, դա էլ կբանակցեն”, իսկ հոդվածագիր Փաշինյանն ասում է, որ կարմիր գծեր ունի, բայց դեռ վաղ է այդ մասին հայտարարելը: Վարչապետ Փաշինյանը գոհ է Ալիևի կառուցողական վերաբերմունքից, իսկ հոդվածագիր Փաշինյանը գրում է, որ ադրբեջանցիները բանակցությունների միջոցով ոչ մի բանի չեն հասնելու:

Իդեպ, հոդվածում տեղ գտած այս ձևակերպումը շատ երկիսմատ է. ”ակնհայտ է, որ Ադրբեջանը բանակցությունների միջոցով ոչնչի չի հասնելու”: Այսի՞քն, սա խոստովանությո՞ւն է, որ բանակցությունները տապալվում են, ու պատրաստվենք պատերազմի՞:

Ինչ վերաբերում է կարմիր գծերին, ապա Արցախի հարցում մեր որդեգրած կարմիր գիծը հայտնի է՝ Արցախը երբեք չի լիելու Ադրբեջանի կազմում: Մի թեզ, որը, չգիտես ինչու, այդքան վախենում է արտաբերել Հայաստանի գործող վարչապետը:

Իսկ երբ Փաշինյանն անհանգստանում է ներքաղաքական կարմիր գծերից, ապա այդ գծերը վաղուց ջնջած, բարոյականությունը տրորած, պետական ռեպրեսիվ ապարատը գործադրող, բռնություն արդարացնող, ստախոս, մանիպուլյատիվ, Լավրովի հայտարարություններից հետո ցնցումների մեջ ընկած իշխանությանը պետք է հիշեցնել, որ այս հարցերով “իրենց կովերը բառաչելու իրավունք չունեն”»: