Էդիկ Միրզայանը՝ իրանահայ բանաստեղծ թարգհմանիչ, թարգմանել էր Հաֆըզ ու այլ պարսիկ բանաստեղծներ։ Հաֆըզից մի քանի շարք հրապարակվեցին ինչ որ թերթերում։
Հիացել էի թարգմանություններով, Հաֆըզին առաջին անգամ ընյկալեցի Միրզայանի թարգմանությամբ։ Միրզայանը գրականությամբ տարված, Հայաստանի միջավայիրին անծանոթ մտավորական էր, ու փորձեցի օգնել, որ գիրք հրատարակի։ «Գարուն» ամսագիրը «Ապոլոն» հրատարկչություն էր բացել, թարգմանական գրքեր էր հրատրակում, գնացի հրատրակչի՝ Հակոբ Մովսեսի մոտ, առաջրկեցի «Ապոլոն» ֊ով Միրզայանի թարգմանությամբ Հաֆըզը հրատրակել։ Հակոբը սկի չվերցրեց էլ ձեռքը թարգամանությունը, ասեց՝ մենք եվրոպակենտրոն ենք, միայն եվրոպական գրականություն ենք հրատարում։ Ասեցի՝ բա Գյոթեն աշխարհի լավագույն բանաստեղծների մեջ Հաֆըզի, Օմար Խայամի ու մյուս պարսիկ բանաստեղծներին է թվարկում։ Հակոբը ժպտաց որպես խոսակցության վերջակետ։
Էդիկ Միրզայանը պատմում էր՝ Իրանի հեղափոխության ժամանակ ամբոխը հարձակվում էր Ֆիրդուսու արձանի վրա, որ տապալի և ինքը իր համախոհ գրողների հետ արձանի շուրջ շղթա էին կազմել, որ թույլ չտան։ Կարծեմ այդպես փրկել էին արձանը։ Միրզայանը ընտնիքով, կարծեմ երեք երեխա ուներ, տեղափոխվել էր Հայաստան, ոգևորությամբ պատմում էր գրական ծրագրերի մասին։
Մեկ էլ մի օր կինը զանգեց, ասեց որ Էդիկը մահացել է, ինչպե՞ս. տղան բակում խաղալիս վեճի մեջ է բռնվել տղաների հետ, Էդիկը իջել է հաշտեցնի, մյուս տղայի հայրն ու հարազանտերը եկել, Էդիկին էնպես են ծեծել, որ մի օր անց մահացել էր։
Էդիկին հիշեցի Գրիբոյեդովի արձանը պղծելու կապակցությամբ՝ որ փրկել էր Ֆիրդուսու արձանը։
Գրիբոյեդվի անունը լսելիս առաջին հերթին մտքիս է գալիս նրա հրաշալի պիեսը «Խելքից պատուհասը», որ առաջին անգամ բեմադրվել է Երևանում 1927֊ին։
Իսկ Գրիբոյեդովին սպանել են Պարսկաստանում խանի հրահրումով, 1929֊ին ամբոխը հարձակվել է ռուսական դեսպանատան վրա և սպանել 54 հոգու։
Վիոլետ Գրիգորյանը ասում է «ես իրանահայ եմ ու գիտեմ, պարսկերեն կարդացել եմ, թե ինչպես են հարձակվել ու հոշոտել ոչ միայն Գրիբոյեդովին, այլ մնացած բոլորին՝ գումարած վրացի ու հայ կանանց, ում Գրիբոյեդովը ազատել էր տվել Թավրիզի խանի հարեմից ու ռուսական դեսպանատնում ապաստան տվել։ Խանի ու մոլլայի քարոզից գրգռված ամբոխը, Գրիբոյեդովին ու դեսպանատան աշխատողներին բզկտելուց հետո էդ կանանց մերկացրել ու փողոցներով քաշ ա տվել, մինչև քրրքվեն»։
Գրիբոյեդովի արձանի վրա հարձակումը բացահայտում է հայկական ռուսոֆոբիայի անինտելեկտուալ ու զառանցական էությունը։
Այսուհանդերձ, պազվում է, որ ռուսաֆոբիան այնպես է մթնեցրել հայ հասարակությունը, որ բազմաթիվ մտավորականներ, նաև դասխոսներ, մարդիկ որվքեր սերունդ կրթելու առաքելություն են ստանձնել, արդարացնում Գրիբոյեդովի արձանը ներկելը, նույնիսկ փառաբանում ներկ շպրտողին։