Աշոտյան… կասե՞ս` ինչու ես այդպես լուրջ ընդունում մի մարդու տեսակտները. որը՝
ա/. Որպես քաղաքական գործիչ հողանցված է` իրական, էներգետիկ, պատմական ու անշուշտ քաղաքական… էլ չեմ ասում բարոյական առումներով… /այն աստիճան, որ չի խնայում անգամ իր ընտանիքը. Աշոտից փիար քամելուց հետո` Մարիամիկ, հիմա էն մի մատ էրեխուն է հասել հերթը… ինքնասպանությունն ու հողանցումն այլ կերպ չի լինում/;
բ/. Մի մարդ, որրը արտաքաղաքական որեւէ օրակարգ չունի, որը զրո է Ղարաբաղյան խնդրում, որը հպատակն է` իրեն իշխանության բերած սորոսականության եւ իր ստեղծած միակ ինդուստրիան, արտադրանքը՝ քաոսն է… իր սեփական հայրենիքում, պետությունում, հայոց համար սակրալ` Ղարաբաղում… այլուր եւ ամենուր…
Ա՛յ, այս` Թուլաթ լինելու հարցում, նա իրոք սորոսի համար անփոխարինելի է…
Կարմեն Դավթյան
