ԱԺ «Լուսավոր Հայաստան» խմբակցության պատգամավոր Արման Բաբաջանյանը ֆեյսբուքյան իր էջում գրել է. «Սերժին, Քոչարյանին և նրանց սպասարկող օլիգարխիային մերժելու մասին. իր ֆեյսբուքյան վերջին ուղիղ եթերում վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանը խոսում էր երկրում առկա ինստիտուցիոնալ խնդիրների, նախկին համակարգից ժառանգած արատների մասին։ Վարչապետն իրավացիորեն արձանագրում էր, որ պետական կառավարման համակարգն ամբողջությամբ հիմնված է եղել կոռուպցիայի վրա։ Նույն ելույթում Նիկոլ Փաշինյանն անդրադարձավ նաև օլիգարխիկ տնտեսությանը՝ հայտարարելով, որ ներկայումս օլիգարխիա, նախկին իմաստով չկա, որ բոլորն ազատ են զբաղվելու ձեռնարկատիրությամբ։ Նիկոլ Փաշինյանն իր ուղիղ եթերում հիմնավոր ու փաստարկված կերպով ներկայացնում էր պետության համար կենսական, համակարգային նշանակություն ունեցող հիմնախնդիրները։ Սակայն, ցավոք, մենք նրանից չլսեցինք որևէ խոսք դրանք վերացնելուն ուղղված քայլերի, ծրագրերի մասին։ Խոսքն այդ հիմնախնդիրները վերացնելու ռազմավարության, հայեցակարգի մասին է, ոչ թե հատվածական գործողությունների, որոնք ներկայացնում էր վարչապետը։ Իրականում օլիգարխիան Հայաստանում չի վերացել։ Այոʹ, այն գուցե չունի նախկին ազդեցությունն իշխանության, նրա կայացրած որոշումների վրա, սակայն օլիգարխիան շարունակում է մնալ Հայաստանի տնտեսության ողնաշարը։ Որովհետև անցած մեկուկես տարիներին իշխանությունն այդպես էլ չկարողացավ մշակել ու ներկայացնել Հայաստանի տնտեսության մոդելը, տնտեսական համամասնություններն ու բարիքի ստեղծման գործընթացն արմատապես փոխելու, վերափոխելու ռազմավարություն ու ծրագիր։ Արդյունքում մենք ունենք նախկին պետական կառավարման համակարգը և նախկին՝ օլիգարխիայի ու մենաշնորհների վրա հիմնված տնտեսական մոդելը։ Թե՛ մեկը, թե՛ մյուսը փոխելու համար անհրաժեշտ են ոչ թե մակերեսային, իրավիճակային, այլ համակարգային, ռազմավարական փոփոխություններ, ինչը գործող իշխանությունը կամ չի ցանկանում, կամ որ ավելի հավանական է՝ չի կարողանում իրականացնել։ Թավշյա հեղափոխությունից անցել է մեկուկես տարի, սակայն Հայաստանում գործում է այն նույն պետական կառավարման համակարգը, որը քսան տարի շարունակ սպասարկել է Ռոբերտ Քոչարյանի ու Սերժ Սարգսյանի իշխանություններին։ Հայաստանում գործում է այն նույն Սահամանդրությունը, որը գրվել է Սերժ Սարգսյանի իշխանության հավերժացման նպատակով՝ ներմուծելով սուպերվարչապետության արատավոր մոդելը։ Նիկոլ Փաշինյանի իշխանությունը, սակայն, այս համակարգային արատները վերացնելուն ուղղված որևէ քայլ չի արել։ Պետական կառավարման համակարգի փոփոխության մակերսային, ցուցափեղկային քայլ էր կառավարության նոր կառուցվածքի հաստատումը, որը, սակայն, ընդամենը մեխանիկական, թվաքանակի կրճատում ենթադրող քայլ էր և ամենևին չփոխեց նախկին համակարգի տրամաբանությունը։ Նույնը վերաբերում է նաև Սահամանադրությանը, որը փոխելու խոստմամբ Նիկոլ Փաշինյանը եկավ իշխանության, սակայն, թերևս չդիմանալով սուպերվարչապետության գայթակղությանը, հրաժարվեց դրանից։ Արդյունքում ունենք մի իրավիճակ, որում Նիկոլ Փաշինյանն իշխանավարում է մի համակարգով, որի անխնա քննադատությամբ հանդես է եկել տարիներ շարունակ։ Հայաստանում տասնամյակներ շարունակ քաղցկեղի նման տարածված արատները, դրանց հիման վրա գործած պետական կառավարման համակարգը հնարավոր է վերացնել միայն արմատական փոփոխություններով, առաջին հերթին փոխելով այն սահմանադրական, իրավական բազան, որը ծնել է այդ համակարգերը։ Նոր իշխանությունը պետք է հիմնահատակ վերացնի այդ համակարգերը՝ ստեղծելով միանգամայն նոր ինստիտուտներ ու կառուցակարգեր, որոնք կսպասրակեն նոր Հայաստանի խնդիրներն ու նպատակադրումները։ Հակառակ դեպքում մենք Նիկոլ Փաշինյանի կողմից պարբերաբար լսելու ենք բոլորին առանց այդ էլ հայտնի խնդիրների արձանագրումներ՝ առանց դրանք լուծելու ծրագրերի, տարբերակների ու այլընտրանքների։ Այս համատեքստում չափազանց կարևոր է նախկին իշխանությունների գործունեության քաղաքական գնահատականի խնդիրը, ինչի մասին վերջերս խոսվում է այդքան հաճախ, ըստ էության, դառնալով հանրային պահանջ։ Պետական կառավարման արատավոր, կոռուպցիոն համակարգը, օլիգարխիկ տնտեսությունը չի կարող վերանալ ու վերափոխվել առանց անցյալում դրանց գործունեությանը պետության կողմից տրված իրավաքաղաքական գնահատականի։ Գործող իշխանությունը, սակայն, գոնե առայժմ նման քաղաքական կամք չի դրսևորում՝ խաղաղ գոյակցելով մի կողմից նախկին համակարգի իներցիայի պայմաններում, մյուս կողմից՝ նախկին օլիգարխների միջավայրում»։