Երևանյան բազմաթիվ կառուցապատող ընկերություններ «տակ չտալու» համար կա՛մ լրացուցիչ վարկեր են վերցրել բանկերից և կա՛մ արդեն վաճառված բնակարանները ապօրինի ձևով վերավաճառել այլ անձանց՝ գումար հայթայթելու և շինարարությունը շարունակելու նպատակով: Արդյունքում մարդիկ զրկվել են թե՛ իրենց փողից և թե՛ բնակարաններից, իսկ դատավորները գործեր «ստացել»: Բայց ինչո՞ւ է առաջացել «տակ տալու» խնդիրը՝ շենք կառուցողը չէ՞ր հաշվարկել իր ծախսերը, որ հետո կանգնել էր գումարի պակասի խնդրի առջև: Եթե լիներ մեկ կամ երկու այդպիսի կառուցապատող, ապա կարելի էր մտածել, որ իսկապես խնդիրը հենց ծախսեր չհաշվարկելու մեջ է: Բայց երբ իմանում ես նման բազմաթիվ փաստերի մասին, արդեն մտածում ես, որ գործ ունես հայաստանյան բիրտ իրականության հետ. կառուցապատողը ստիպված է եղել անընդհատ կատարել լրացուցիչ չնախատեսված վճարներ՝ այսինքն համապատասխան չինովնիկներին վճարել կաշառքներ:
