Ես քսանմեկ տարեկան եմ: Ես կույս եմ: Իհարկե, տղաներ իմ կյանքում եղել են, բայց դեպքերի բերումով կամ չցանկանալու պատճառով, ես չեմ տրվել նրանց:
Սեր անելը դարձել է մեր ժամանակի գլխավոր խնդիրը' ասա, ա՜յ մարդ, ուզում ես գնալ սեր անել, ինչ ես աջ ու ձախ նայում, տառապո՛ւմ տանջվո՛ւմ: Վերջում էլ, եթե բախտդ չբերեց ու զուտ սեքսի համար չամուսնացար մի կիսաճաղատ, կիսաատամ և վրայից անընդհատ սխտորի հոտ բուրող մեկի հետ, ապա կդառնաս քառասունհինգ տարեկան գազազության գագաթնակետին հասած, իսկական տղամարդկանցից խրտնող ( ու դու էլ ոչ պակաս կիսաատամ ու կիսաճաղատ մնացած կույս)…ո՛չ կին, ո՛չ աղջիկ…
Բայց, դե հո պատահական մարդկանց չես տրվի: Իսկ ես իմ քսանմեկ տարեկնում դեռ ուշաթափության հասնող սիրով չեմ տարվել: Ես նույնիսկ չեմ համբուրվել, դե այդպես էլ է պատահում, ինձ նման շատերը կան: Չնայած մի անգամ համբուրվել եմ, բայց ոչ տղայի հետ…չէ՛, չէ՛ ..և ո՛չ էլ աղջկա:
Դպրոցական տարիներն էին: Մի անգամ իմ համադասարանցին' Արմենը ինձ հրավիրեց այգի զբոսանքի: Երբ ես մոտեցա նրան, նկատեցի ձեռքի բոսորագույն վարդը: Նա վարդը մեկնեց ինձ ու ասաց.
- Սա քեզ, -և ուսերիցս բռնելով մոտ քաշեց ու փորձեց համբուրել: Չե՛ Արմեն ջան դու ինձ չես հրապուրում: Մի գուցե այն ժամանակ ես շատ մեծամիտ էի:
Ես հրեցի նրան , նայեցի շփոթված դեմքին ու ապտակի նման շրմփացրի.
- Հիմա՛ր:
Այն ժամանակ հպարտ էի իմ պահվածքով, հետո շրջվեցի ու հպարտ, դանդաղ, զոհին վերջնականապես հոշոտած ընձառյուծի քայլվածքով հեռացա' թողնելով Արմենին գլխիկոր կանգնած:
Վարդը մնացել էր ձեռքումս: Այգում քայլելով սկսեցի հոտ քաշել ծաղկից ու կամաց հպել շուրթերիս: Հանկարծ ես հասկացա , որ ինձ դուր է գալիս շուրթերիս հպել թավշյա վարդի կոկոնը: Այգում գրեթե մարդ չկար: Միայն նստարաններից մեկի վրա մի զույգ էր համբուրվում: Ես ետ նայեցի, հետևցս մարդ չէր գալիս: Նստեցի դատարկ նստարանին, աչքերս փակեցի ու նորից վարդի բուրումնավետ կոկոնը մոտեցրի շուրթերս:
Ես դեռ համբուրվելու փորձ չունեի, բայց այդ թավշյա փափկությունն ու նուրբ ամրությունն ինձ ստիպում էր նորից ու նորից համբուրել վարդը…տարօրինակ է, հաճելի…տեսնես
իսկական համբույրն Էլ է սրան նման :
Հանկարծ ուշքի եկա հազոցի ձայնից: Մի պապիկ կանգնած ինձ էր նայում.
- Սիրածի՞դ ես հիշում, բալա ջան, -ասաց նա ու մեղմ ժպտաց:
Վեր թռա տեղիցս ու փախա, կարծես հանցագործության մեջ բռնված լինեի: Դրանից հետո դադարեցի այգում «համբուրվել»: Եվ այսպես, ինչպես ասում է Բոկաչոն' «սկսվում է գիրքը»…
Դռան զանգն է: Ընկերուհիներս են, պիտի գնամ:
Իմ ընկերուհիների նման այս քաղաքում չկան: Նրանք յուրահատուկ են…և նրանցից ոչ մեկն էլ կույս չէ…
Սոֆի .. շարունակելի…
Այս քաղաքում նա առաջինն է: Նա միշտ իր ուզածին հասնում է:
Սոֆին իմ ընկերուհիներից ամենաբարդն ու լրջամիտն է: Չնայած, որ նրա մոդելային կարիերան ծաղկունք է ապրում, նա մի կաթիլ չի փոխվել մարդկային առումով:
Նրան սիրում են տղամարդիկ…Նա մեկ սառույցի պես սառն է, մեկ ժայթքում է ինչպես հրաբուխը: Երբ նա պոդիում է բարձրանում բոլորը շունչները պահում են: Հիշում եմ, երբ Մոսկվայում ցուցադրության էր, պոդիում բարձրանալուն պես մի տղամարդ վազեց դեպի նա ու սկսեց ագահորեն համբուրել նրա պարանոցն ու գոռալ, որ սիրում է…Այն ժամանակ զվարճանում էինք, բայց հետո պարզ դարձավ, որ իսկական ողբերգություն էր, քանի որ այդ տղամարդու կինը նույնպես ցուցադրությանն էր նստած:
Սոֆին գեղեցիկ է, բարձրահասակ ու սլացիկ կազմվածքով: Նրա կանչող հայացքն ու զգացմունքային շուրթերը խելքահան կարող են անել ցանկացած տղամարդու: Կատվային քայլվածքով Սոֆին գիտե, թե ինչ է ուզում կյանքից: Նրա մի հպումից մարմինդ կարող է փշաքաղվել , իսկ բնազդները կմթագնեն գիտակցությունդ: Սոֆին 25 տարեկան է և գրեթե ամեն ինչ ունի…բացի…
Նրա պատմությունը նույնքան բարդ է, որքան և նա: Նա ապրում է հանուն հետաքրքրությունների բավարարման, Սոֆին ուրիշ է…
-Գիտես, մոդելային բիզնեսում մարդկային առևտուր է: Այստեղ կամ պիտի կորցնես քո կերպն ու ձուլվես«զանգվածին»,կամ լինես «սպիտակ ագռավ »- պատմում էր մեզ Սոֆին,- Երբ մանկանման աղջիկները գալիս են հեշտությամբ են հոսանքներին տրվում, որոնք գրեթե միշտ տանում են սրա կամ նրա անկողինը: 18 տարեկան էի, երբ մոդելային գործակալությունն ինձ ուղարկեց մեծահարուստների փակ «փարթիի»: Իմ խնդիրն էր ուղեկցել այդ տղամարդուն, ով ուզում էր բոլորին ցույց տալ, թե իբր ցանկալի է անգամ իմ պես վագրիկի համար: Ես, հետաքրքրությունից դրդված, գնացի հասկանալու, թե ինչպես են հարուստները զվարճանում : Ծերուկն ինձ ծանոթացրեց ընկերներին. ասելով, որ իր եղնիկն եմ: Ես հասկացա, որ թակարդում եմ, որ կեղտոտ խաղ են խաղացել գործակալությունում: Ծերուկն ինձ ուղեկցեց առանձնասենյակ ու հանվեց: Ես կարմիր, գեղեցիկ երեկոյան զգեստ էի հագել ՝ երկար բացվածքով: Նա ատամներով իջեցրեց հագուստիս շղթան ու սկսեց լեզվով իջնել ներքև: Ես վախից փշաքաղվել էի, իսկ նրան թվաց, թե գրգռվել եմ: Սիրտս խառնում էր նրանից ու ես անիծում էի իմ կյանքը: Երբ ասացի՝ թող, որովհետեւ չեմ ուզում շարունակես, ծերուկը բռի մեջ հավաքեց մազերս ու կծեց դունչս՝ ասելով, որ այսօր ինձ հետ մինչև լույս պիտի զվարճանա, որովհետև վճարել է ինձ համար:Ասաց՝ իմ պես այնքան անմեղ ու մեղավոր եղնիկներ են ձեռքի տակով անցել: Ես փորձեցի պայքարել, բայց նա բաց չէր թողնում: Նման զզվելի տեսարան երբևէ չէի տեսել: Այս հաստափոր մարդն այնքան խղճուկ էր մերկ վիճակում, նրա ինքնավստահությունը թղթադրամներն էին: Ես կամաց շշնջացի, որ պիտի հակաբեղմնավորիչ խմեմ, որը պայուսակումս է: Նա թողեց ինձ:
Տանից դուրս գալիս ես էլեկտրոշոկ էի վերցրել: Առանց տատանվելու մի քանի անգամ տոկի տվեցի ծերուկին: …Շա՜ատ ծիծաղելի էր: Ինչպիսի ամո՜թ, նա՝ այդ պատկառելի ու երևելի գործարարը, մերկ ու էլեկտրո ստացած վիճակում կուչ էր եկել երեխայի պես: Հետո խուլ ձայնով սպառնաց, որ կոչնչացնի ինձ, ես էլ սպառնացի, որ եթե մի բան այն չանի խայտառակ կանեմ ընտանիքի, հարազատների ու խնամիների առջև:
Կարճ ժամանակ անց նա դարձավ իմ հովանավորը: Ա՜խ , եթե չլիներ այդ միջադեպը, դժվար թե նա բարեգործությամբ զբաղվեր: Իսկ «առաքինի» բարեգործի կերպար ստացած այդ հաստափոր ծերուկը մարդկանց մոտ հարգանքի ու մեծարման էր արժանանում: Ես մսխում էի նրա փողերը, նա սիրում էր ինձ ու լսում էր իմ ամեն ասածին: Ես երբեք նրան չտրվեցի: Դա այն ժամանակներն էր, երբ հասկացա, որ թույլ չեմ տա՝ ինձ հետ իրի պես վարվեն:
Շարունակելի
