Ցավը պետք է գրտնակել ու փռել արևի տակ՝ կավի նման: Արև կերած կավը լավ է ծեփվում, արև կերած ցավն էլ՝ լավ հունցվում ու լավ հումք դառնում: Ցավը կավի նման է, որովհետև երկուսն էլ հողեղեն են: Առաջինի դեպքում միգուցե կասկածներ լինեն, բայց ցավը, միանշանակ, շոշափելի է: Իսկ հողից է, որովհետև անընդհատ փոխում է իր տեսքը՝ բաղադրությունը չփոխելով հանդերձ: Ցեխանում է, հետո՝ քարատիպ պնդանում, վերջում փոշիանում ու կորչում:
Ձեռքերդ պիտի պարզես արևին, որ ցեխը արագ փոշի դառնա: Ինքնավստահությանդ ու համառությանդ կոճակներն արձակելով պիտի ամբողջովին մերկանաս ու ներսդ արևին տաս: Հետո պիտի ներսդ հունցես, գրտնակես ու թրծես: Որոշ ժամանակ էլ քեզ պիտի փռես ջրի ալիքներին: Իսկ դու բազմոցին ես փռվել: Ու ջրի օրինակն էլ պիտի կյանքի գլխավոր օրենք դառնա. քանի դեռ շարժվում է, գետ ու օվկիանոս է, հենց կանգնում է, դառնում է ճահիճ:
Հեթանոսից մոլեռանդ պիտի արևին պաշտես, ու ջրի նման պիտի անընդհատ շարժման մեջ լինես՝ եթե ներսիդ ցեխերն ուզում ես փոշիացնել: Դու ջուր ու արև ես, բայց քեզ ճահճահոտ ցեխ ես սարքում: Հիմար աղջիկ ես, աշխարհն ես ուզում փոխել, բայց դեռ ինքդ քեզ գրտնակել անգամ չես սովորել:
«Շանթարգել»
Սյունե Սևադա
