«Կոպեկը նետում եմ օդ, եթե «գիր» ընկավ, կապ կհաստատեմ հետը»,-ասում ես դու ու մետաղադրամը գցում այնպես, որ հանկարծ առաջին քայլն անելու անհրաժեշտություն չլինի՝ մտքումդ հուսալով, որ ճակատագիրը դառը կատակ կանի ու համառությունդ պատի պես ճակատովդ կտա: «Գիր» չի ընկնում, ուրախանում ես ու մտածում, որ բախտդ այս անգամ էլ բերեց՝ առանց հասկանալու, որ հենց դա էր պատիժդ:
«Վերնաշապիկս նետում եմ աթոռի վրա, եթե ընկավ հենակին, իմ մասին կհիշեցնեմ»,-մտածում է նա ու հագուստն աթոռին հակառակ  մի կողմ գցում: Հետո զայրանում է հիմար ու անպետք օրենքների, հարաբերություններում հերթ կանգնելու, մտերմության դրսևորումները հերթականությամբ կատարելու անհեթեթության վրա, բայց շարունակում է դրանք խստորեն պահել, որովհետև…Որովհետև: Պատասխան չկա, ու դա ավելի է զայրացնում՝ խոսելու փոխարեն ստիպելով լռել:
Դու խեղդվում ես կարոտից, ու գնում ես ջուր խմելու: Նա գնում է ջուր խմելու ու հասկանում, որ այն չի մաքրում քո մասին մտքերն ու պառկում է քնելու: Դու վերմակը քո վրա ես քաշում: Նա նյարդային թափահարում է բարձն ու ծխում անկողնու մեջ: Դու զարթնում ես ու մտածում՝ տեսնես ինձ հիշո՞ւմ է հիմա: Նա աչքերը բացում ու տարակուսում է. ինչի՞ համար են քո մասին այսքան մտքերը, ի՞նչ է դա նշանակում: Քեզ փակում է իր դարակում ու թաղվում այլ մարդկանց մեջ: Հետո զգում է, որ քո մասին չմտածելը մտածելուց ավելի վատ է: Նա վերադառնում է սենյակ, էլի վարակվում քեզնով ու էլի նյարդայնանում դրանից՝ մտովի թաքուն ծուռումուռ ժպտալով՝ չկարողանալով իր առաջ անկեղծ ընդունել, որ անգամ քո մասին նյարդայնանալն է հաճելի:
Դու շպարվելիս դեմքիդ ամեն հատվածն իր դիմագծերի հետ ես համեմատում ու հասկանում՝ ինչքան տարբեր եք: «Երևի ոչինչ չի ստացվի, անգամ դիմագծի նմանություն չկա իր հետ, ոչ էլ՝ կապ»,- մտածում ես դու: «Մեկ է, վատ ավարտ է լինելու: Թող ինքը սկսի, որ խիղճս հանգիստ լինի»,- ասում է նա հայելու մեջ: «Չեմ սկսի»,-պատասխանում ես դու: Ու իրարից անկախ երկուսդ ձեռքը սահեցնում եք հայելու վրայով:
Ու այդպես էլ չեք իմանում, որ միաժամանակ եք նայում հայելիներին, միաժամանակ եք պառկում քնելու ու իրար մեղադրում՝ մտովի բոլոր հարցերի պատասխաններն իրար տալով: Միաժամանակ եք ծամում օդում կախված ծանր լռությունը՝ ուժ չունենալով զրկվել իրարից, որովհետև ավելի լավ է զայրանալ, կատաղել, բայց հանկարծ անիրար չմնալ: Չեք իմանում, որ դիմագծերի տարբերությունը հաճախ ներքնաշխարհի նմանության ապացույցն է: Չեք հասկանում, որ ենթագիտակցության մեջ գիտակցաբար եք իրարով վարակում ձեր անգիտակցականը:
Չեք ասում: Բայց մտովի էլ անընդհատ իրար հետ խոսում ու չեք լռում:

Որովհետև…Որովհետև:

Տարբերակ կա՞ միասին լինելու:  Կամ որքա՞ն է տեսության հավանականությունը, միգուցե հավանականության տեսությո՞ւնը դրան պատասխան տա: «Իմաստ չունի ինչ-որ բան հաշվարկել: Հաշվարկներով ավելի արագ ամեն ինչ կքանդվի»,- մտածում է նա: «Հաստատ անգամ հավանականության տեսությունը կդարձներ հավանականության չտեսություն ու ինձ պարապելու բան չէր մնա՝ էնքան վատատես է: Ու չտես` զգայական առումով»,- հեռախոսը բռնած  ընկերուհուդ հետ կիսում ես եզրակացությունդ   ու շարունակում հաշվարկներդ անել, որ քննությունդ հանձնես: «Շատ փորձ ունենալուց են էս հարցերը, շատ անգամներ եմ սիրել, երնեկ հիմար լինեի»,-ասում է նա ու վառում ծխախոտի  հերթական գլանակը: «Սխալ փորձերից է իր անկողմնորոշումը, որովհետև իրականում չի սիրել՝ ինչքան էլ հակառակը պնդի: Երանի հիմար չլիներ»,-հոգոց ես հանում դու ու բացում լուսամուտը, որ սենյակդ ու գլուխդ օդափոխվեն:

Մեկդ թաղվում է ծխի, մյուսդ՝ մաքուր օդի, երկուսդ միասին՝ կասկածների մեջ:

Ու աշխարհում ոչինչ չի փոխվում:

«Ես հասկացա, որ ինձ ասելու բան ունես…չէ, այ սենց. ես հասկացա, որ խոսելիք կա: Չգիտեմ՝ ինչ: Նույնիսկ եթե ասելիքդ ոչ մի դրական փշուր չի պարունակում, ես այն ուզում եմ լսել: Դրա համար էլ զանգահարել եմ քեզ, որովհետև կարիք ունեմ կողմնորոշման: Որովհետև կարևոր է որոշումդ…չէ,չէ,չէ, ոչ մի դեպքում նման բան չեմ ասում: Որովհետև հավանականության տեսությունը չի օգնում, ավելի ճիշտ օգնում է, բայց միայն քննությանը: Ի դեպ, բարձր եմ ստացել: Ի դեպ, քոնը հավանականության չտեսություն է, որովհետև հավանականը տեսնել չես ուզում: Դու էլ այնքան փորձառու չես, ինչքան կարող է թվալ քեզ…չէ, սա չեմ ասի: Ու ես գիտեմ, որ դու նեղացել ես ինձնից, որ լռել եմ: Ես էլ քեզնից նեղացել եմ քո իսկ նեղանալու համար…սա էլ չեմ ասի:  Բայց ինչևէ: Միգուցե հետո ինձ մեղադրեմ…մեղադրե՞մ, ինչի համար: Եթե անգամ սա սխալ է՝ գիտակից սխալ է: Ու ես չեմ ափսոսելու: Արդեն զանգել եմ: Ու ուզում եմ լսել քեզ: Կարևոր ես ինձ համար: Չասես նման բան, ապուշ»,- մտովի ապագա զանգիդ տեքստը շարադրելով դեպի տուն ես քայլում դու՝ ասֆալտին նայելով՝ մոխրագույնի վրա տեքստդ պատկերացնելով ու անպետքը ջնջելով:

«Ես արդեն երեք կանգառ է՝ քայլում եմ հետևիցդ, որ քեզ ասեմ, որ մեր մեջ չսկսած՝ ամեն ինչ վերջացած է»,- տեքստդ ասֆալտին մաքրագրելու ընթացքում ասում է նա՝ ուսիդ թփթփացնելով ու ձևացնելով, թե դեմքիդ զարմանքը չի նկատում: Քեզնից անկախ  ոտնաթաթով ասֆալտը լղոզում ես, որ հանկարծ տեքստը չկարդա,-«Կներես, որ անհետացա, ավելի լավ տարբերակ չգտա այդ ժամանակ, բայց հիմա գտել եմ. երկար քայլել եմ հետևիցդ, որ գամ հասնեմ քեզ ու ասեմ: Ասեմ, որ ոչնչի մի սպասիր, ոչինչ չի լինելու: Շատ եմ մտածել մեր մասին, մենք տարբեր ենք, մեզ կապող ոչինչ չկա: Ու պետք չի ամեն ինչ հասցնել այն աստիճանի, որ չկարողանանք ապրել առանց իրար: Ի՞նչ իմաստ ունի իրար սովորելը, եթե դեռ անգամ իրար չենք էլ գրկել, եթե  կարելի է ի սկզբանե ամեն ինչ փչացնել ու չսպասել ավարտին: Սա գիտակից որոշումս է և փոփոխության ենթակա չէ: Գնացի: Լավ մնա»,- շնչակտուր լինելով ասում է նա:

Շրջվում է քեզ մեջքով:

Նայում վերև:

Պտտվում:

Նայում դեմքիդ:

Փաթաթվում քեզ:

 

Սյունե Սևադա