***
Եվ ի՞նչ է կյանքը, մի սառած կոֆե,
Որ դժկամությամբ ըմպում ենք մեկ մեկ,
որն իր քաղցրությամբ անգամ չթովեց,
եվ իր դառնությամբ մրուրվեց անբեկ։

Եվ ի՞նչ է կյանքը, սու՞րճ է հարկավոր,
որ ընկերաբար խմում ենք հաճախ,
զուր բթացնելով մահը անկանոն՝
որպես մոտալուտ ննջում մի անչար։

Մեր սևաջուրը կշրջեն հետո,
իբր գուշակած դառնաքաղցրը մեր,
բայց կյանքը սուրճ է, և սուրճ է եթե,
ինչու՞ երեսին, գոնե, չկա սեր..