Ամեն տարի գարունը մեր լեռնաշխարհ գալիս է յուրովի - 1982 թվին գարունը ուշանում էր... Մի ըղձանք, թախիծ, թե կարոտ այդ տարի թևածում էր - մինչև գարունը եկավ: Օրերը, ապրումները մնացին «Ուշացած գարուն» բանաստեղծական շարքում... Երկու բանաստեղծություն եմ դնում այդ շարքից: Եվ ասում՝ 2013-ի գարունը չի ուշանում: Ավելին՝ նա այս անգամ փետրվարին է եկել... Միայն զգույշ - սառնամանիք չզարկի մեր ծաղկող ծառերին: Հույսն ու տագնապը՝ այս երկու էսքիզներում.

*
* *

Վազը արդեն լաց է լինում'
Հարս է գնալու,
Բողբոջ–բողբոջ արթնանում'
Մայր է դառնալու:

Արև–փեսան' արբած ու թեժ,
Նրան է նայում,
Մեկ ծակում է շողերով կեզ
Ու մեկ փայփայում:

Իմ շուրթին սառ արցունք կաթեց'
Վազի համբույրով,
Եվ արևը խանդից մթնեց'
Ծածկվեց ամպերով:

Ինձ մի' խանդիր, գարնա'ն արև'
Իմ վազն եմ ուզում,
Նա էլ' կանաչ իմ մանկան հետ,
Ինձ է սպասում:

.
*
* *

Ծիրանի' ծաղիկ, սպիտա'կ ծաղիկ
Բացվեցիր գարնան արևի դիմաց,
Մեղուն քեզ համար հորինեց խաղիկ,
Անամպ երկնքից ցողիկ իջավ ցած:

Բայց եկավ գիշեր, և ցրտեց այգին,
Մի սիրուն ձյունիկ թերթիկդ գրկեց, –
Ա՛խ, անսիրտ ձյունի'կ, ուշացած ձյունի'կ. –
Նա մութ գիշերին քեզ կյանքից զրկեց:

Էլ չես տեսնելու արևը գարնան,
Էլ չես լսելու ոչ ձայն, ոչ տաղիկ,
Քնքուշ ժպիտդ ինչպե՞ս մոռանամ,
Ծիրանի' ծաղիկ, սպիտա'կ ծաղիկ:

ԼԵՎՈՆ ԴՌՆՈՅԱՆ

1982