«Մենք հավատացինք Ալլահին (Աստծուն) ինչպես նաև նրան ինչը որ ուղարկվել էր Իբրահիմին (Աբրահամ), Իզմայիլին (Իսմայիլ), Իսհակին (Իսահակ) և Յաղուբին (Յակով - Հակոբ) ու սերունդներին (Յաղուբի 12 սերունդներին) ու ինչով որ օժտված էր Մուսան (Մովսեսը) և Իսան (Հիսուսը) ու ինչով որ օժտված էին մարգարեները Աստծո կողմից: ՄԵՆՔ ՏԱՐԲԵՐՈՒԹՅՈՒՆ ՉԵՆՔ ԴՆՈՒՄ (ընդգծումը իմնա,- Աբ. Ստ) նրանց մեջ ու միայն ՆՐԱ առաջ ենք մենք խոնարհվում»:
(Սուրահ 2, գլուխ 136)
Ղուրանական մենակ էս ձևակերպումը տվեց - անցավ եվրո - ամերիկյան ռեֆորմացիայի ներկայացուցիչներին էլ, լուսավորականներին էլ:

Քրիստոնեությունը զրոյա դեմը:
Փաստորեն, ԻՍԼԱՄԸ գրողները լավ էլ գիտակցել ու հասկացել են, որ ԱՍՏՎԱԾ ասածը օբյեկտիվ ռեալությունա, ու որ ՆՐԱ համար նշվածները սովորական բարոյախոս մարդիկ են, այլ ոչ թե հիվանդ երևակայության արդյունք հանդիսացող ու ըսենց կոչված ՝՝աստծո որդիներ՝՝: Հիսուսն էլ ընդամենը նրանցից մեկնա:
Ու էս առողջ միտքը գրվելա Ղուրանում եվրոպական ռեֆորմացիայից շատ ու շատ առաջ:
՝՝Մեր՝՝ լակոտաբանող տերտերները ու նույնչափ էլ լակոտաբանող իշխանությունները դարերով զրկել են հայությանը իրանց լակոտաբանող ագիտատռներով ՂՈՒՐԱՆ կարդալու ու փիլիսոփայական աշխարհճանաչողության հարցում մակարդակ բարձրացնելու հնարավորությունից:

Ստեփան Աբրահամյան