Ռուսաստանի Դաշնության կողմից Կարսի պայմանագրի չեզոքացման մասին ակնարկները, ՌԴ ԶՈւ հարավային օկրուգի մեջ մտնող Գյումրու 102 րդ ռազմաբազայի մարտունակության ստուգումը Հայաստանի հասարակության և ընդհանրապես հայ ժողովրդի մոտ հակասական ռեակցիա է առաջացրել: Ոմանք կուրորեն հրճվանքով են ընդունել 'համարելով, որ սա Էրգրի վերադարձի սկիզբը կլինի:Մի մասի մոտ սա տարակուսանք է առաջացրել. մտածում են, Հայաստանը կդառնա պատերազմի թատերաբեմ: Ինչպես ասում են հասել ենք ջրբաժան . կամ մտահոգված նստում ենք տեղներս, մեր բախտը լացում , ևս 100 տարի դլե յաման երգում, կամ տառապանքի ուղի ենք անցնում ու կորած Էրգիրը հետ բերում'մաքրելով ցեղասպանվածի խարանը: Անձամբ ես կարծում եմ, որ պետք չէ զգացմունքներին տրվել, ջուրը չտեսած բոբիկանալ. հնարավոր է, որ սա քաղաքական բլեֆ է :

Եթե իրոք իրական է, ապա ռուս - թուրքական հնարավոր պատերազմի դեպքում, ամենամեծ ցանկության դեպքում էլ ,չենք կարող չեզոք մնալ: Իսկ, եթե չեզոք մնանք, միայն ռուս զինվորի արյան ու քրտինքի գնով տարված հաղթանակից հետո, մենք տարածքների փոխարեն կստանանք երեք մատների կոմբինացիա: Անձամբ ես չեմ ցանկանում, որ իմ երեխաներն ու թոռները նույնպես Էրգրի կարոտի երգեր իմանան, կամ ամոթանք տան մեր սերնդին շանսը բաց թողնելու համար :

Տիգրան Մկրտչյան