Սիրելն ու ատելը հեշտ է: Շնչելու պես հեշտ: Հետո՞ ինչ: Դրա իմաստը ո՞րն է: Ես քեզ սիրում եմ կամ ատում եմ քեզ, դու էլ ինձ ես սիրում կամ ատում, մենք սիրում ենք սպանվածներին ու ատում դահիճներին... հետո՞ ինչ:
Ախր ո՞վ է նրանց սպանել՝ դատախա՞զը, դատավո՞րը, թե՞ կնիք դնող կատարածուն, իսկ գուցե պահակախու՞մբը, կամ վաշտի պե՞տը, որ գոռում էր. «Հանրապետության պաշտպաններ, հանուն ժողովրդի», թե՞ այդ պաշտպաններն իրենք, որ «Հանուն ժողովրդի» բացականչելով հենց այդ ժողովրդից մեկնումեկին սպանում էին: Հանուն ո՞ր ժողովրդի: Չլինի՞ թե երկու ժողովուրդ կա: Չէ, ժողովուրդը մեկն է, միակը... Այնպես որ, սիրելն ու ատելը դժվար բան չեն, և իմ սիրտը արդեն խառնում է այդ ամենից:
ՎԻԼՅԱՄ ՍԱՐՈՅԱՆ
«Կոտորածն մանկանց» պիեսից
Հովիկ Չարխչյան
