Ես իսկապես տեսել եմ Սևակին: Միայն մի անգամ: 1970-ի դեկտեմբերին: Մեր բարեկամուհու հարսանիքն էր, և ծնողներս իրենց հետ տարան հարևան գյուղ: Վեց տարեկան էի: Աղմկոտ խնջույքը ինձ հրապուրել չէր կարող, իսկ դրսում առատ ձյուն էր եկել, ու մենք երեխաներով թավալվում էինք սպիտակ կույտերի մեջ:
Հետո մայրս դուրս եկավ, թափ տվեց վերարկուս և ասաց. «Արի ներս գնանք, քեզ ցույց կտամ Պարույր Սևակին»: Ես չգիտեի, թե ով է Սևակը, բայց մայրս այդ բանն ասաց այնպիսի ձայնով, որ մանկական պարզամիտ հետաքրքրությունն ինձ հուշեց. դա մի բան է, որը պետք է տեսնել:

Հարսանքատանը' ընդարձակ սրահի վերջում դրված սեղանի մոտ կանգնել էր առատ մազերով, կոպիտ դիմագծերով մի մարդ և բաժակը ձեռքին խոսում էր: Մայրս ականջիս շշնջաց. «Տես, նա է»: Ես նայեցի նրան, հետո հիշեցի դրսի ձյունը ու փողոց վազեցի:

Դա վերջին անգամ էր: Մի քանի ամիս անց մեր տանը բոլորը տխուր էին, և ինձ ասացին, որ մահացել է Պարույր Սևակը: Ես անմիջապես հիշեցի հարսանիքը, կոպտադեմ մարդուն ու էլ երբեք չմոռացա:

Հովիկ Չարխչյան