Ավելի լավա ունենալ ու կորցնել քան չունենալ ու չկորցնել…

Երբ փակում ես աչքերդ ու առաջին պատահած մթությունն ավելի հարազատ է քան սեփական «ես»դ…

բացակայությունն իր դատարկությամբ ավելի մեծ ներկայություն է , քան գիտակցված ներկան...

Հասկանում ես որ արտաշունչդ քո հարազատ շունչներ որին դու բաց թողեցիր որ ապրես…

Երբ աչկերդ իսկականից բացվեց ու կուրացար «լույս»ից , թողեցիր «ես» դ հետապնդող պահի մեջ…

Ու հաղթահարիր սեփական կարոտդ ու ընդունիր ԱՍՏՎԱԾԱՅԻՆ հավիտ«Է»նականությունը…որ լսես լռություն…

Սոս Ջանիբեկյան