Երբ , որ լուրերով հաղորդում են սահմանում ռազմական գործողությունների և հերթական Հայ զինվորի ցավալի կորստյան մասին, շատերը միագամից տալիս են հետևյալ հարցը.ՙՙ իսկ քա՞նի զոհ ունի ադրբեջանը՚՚:
Բայց մի՞թե ադրբեջանի կրած ասենք՝ 100 զոհը կթեթևացնի մեր մեկ Զինվորի կորստյան ծանր վիշտը, իհարկե ո՛չ:
Պետք չէ այդքան խորանալ հակառակորդի զոհերի քանակով:
Ադրբեջանի համար միևնույն է, մեկ վիրավո՞ր, 10 զո՞հ, թե՞ մի ամբողջ վաշտ, քանի որ նա խոզի հոգեբանություն ունի, խոզ, որն իր ծնած ձագերին 40 օր հետո մոռանում է, ձագերն էլ իրենց հերթին են մոռանում , դառնալով իրենց մայրերի ու քույրերի կենակիցները:

Նայելով այս ամենին, բոլորիս համար պարզ է դառնում, որ նրանց զոհերի քանակով ՙՙմխիթարվելու՚՚ փոխարեն պետք է այնպես անել, որ մեր զինվորները չզոհվեն կամ գոնե նեցուկ լինել նրանց ու նրանց ընտանիքներին:
Իսկ ովքեր մեր զոհերի համար մխիթարվում են նրանց զոհերի առկայությամբ, թող իրենց պատկերացնեն որպես զոհված զինվորի հարազատ, և կամաչե իրենց արարքի համար:
Փառք մեր Զոհված Զինվորների հիշատակի անմար կրակին:
Հ.Գ. Իհարկե շատ լավ է, երբ լսում ես ադրբեջանի կրած ֆանտաստիկ թվով կորուստների մասին, բայց ոչ մխիթարող:

Գևորգ Գարդմանցի Գյուլումյան