Մի անգամ Խէից հետաքրքրվեցին.
- Ի՞նչ կարող ես դու ասել ապագայի մասին:
Իմաստունը արտահայտվեց.
- Այն, ինչից նա վախենում է, որ կգա պահը:
Շփոթված, կրկին դիմեցին նրան.
- Ինչի՞ց ելնելով ես դու այդպես ասում:
- Չգիտեմ թե ինչու ինձ թվում է, որ մեր հայեցակետերը Ստեղծողի մասին ծիծաղելի են:
Նման պատասխանը հարց տվողին լիարժեք չթվաց.
- Ո՞ւ
- Եվ ապագան խոստովանում է ինքն իրեն, որ չի ուզում լույս աշխարհ գալ այդ ծնողներից՝ վախենալով տգեղ ծնվել:
- Քո կարծիքով ի՞նչ պետք է այդ հարցին պատասխանի Աստված, - հանգիստ չթողեցին Խէին:
- Աստված շունչ քաշելով ասում է, որ նա դեռևս չունի այլ մարդկություն: Եվ ապագային թույլ է տալիս չհայտնվել ոչ մի տեղից:
- Իսկ ապագա՞ն, ի՞նչ է նա անում:
- Նա ուրախությամբ համաձայնում է՝ «Այո, ես սիրով կսպասեմ»:
Կրկին նա, ով հարցրել էր, լռեց, բայց հետո որոշեց վերջին հարցը տալ.
- Այդ դեպքում ինչպե՞ս ենք մենք ապրում քո կարծիքով, և ի՞նչ է մեզ սպասվում:
- Այսպես ուրեմն, մենք ապագա չունենք, մենք շարունակում ենք ապրել անցյալով, որը գալիս ու գալիս է մեր մեջ...
Ալեքսանդր Բելլից
Անրի Մատիսս "Ծաղկեփունջը՝ պատշգամբում"
Միհրդատ Ռոստոմի Մադաթյան
