Հայրենի Ջավախքի Կարզախ գյուղ եկած քյավառցի աշուղ Սազայի հետ ընկերանալով՝ Ջիվանին ուղևորվում է Թիֆլիս: Այստեղ նրանք ներկայացնում են իրենց երգն ու տաղը Սուրբ Գևորգ եկեղեցու մոտ գտնվող մի վանեցի հայի՝ «Կարապետ Սոնանյանց» սրճարանում, որտեղից էլ սկսվում է Ջիվանու գործունեությունը: Թիֆլիսի 6-րդ քաղաքամասի ոստիկանապետը հաճախ էր մտնում սրճարան, խլում աշուղի սազն ու տանում ոստիկանատուն, որպեսզի նա այլեւս չերգեր եւ «ժողովրդին գլուխը չհավաքեր»: Սրճարանի տերը, կամ աշուղի որդիները գնում ու խնդրելով հետ էին ստանում գործիքը, որը մի քանի օր աշուղի ձեռքին մնալուց հետո` նորից հայտնվում էր ոստիկանատանը: Այսպես ծնվեց նրա՝ ոստիկանին նվիրված բանաստեղծությունների շարքը:

ՈՍՏԻԿԱՆԸ

Ո՞ւր գնամ, որ չտեսնեմ ես
Անգութ ոստիկանի երես,
Անխղճմտանք և պռտկերես,
Լկտի ոստիկանի երես։

Սաստիկ սիրտս զզվել է իմ,
Դիմանալու էլ ուժ չունիմ,
Բարվոք է իմ մահս տեսնիմ,
Քան մի ոստիկանի երես։

Ջիվանս ճիշտ տեղեկացա.
Բնավ օձի լավը չկա,
Մինչև հիմա ես չտեսա,
Բարի ոստիկանի երես։

1907

Հայե՛ր, գիտե՞ք, որ