Մեր տառապյալ այս վիճակը մի պատասխան ունի, մենք հայերով իրար չենք սիրում, և դա եղել է դարերով, խելացուն ատել և դավաճանել ենք օտար ուժերին խժռելու համար: Հին ժամանակներում մարդիկ անգամ որպես մեծի հավատի սկզբունքով անգամ ինչ որ աներեվույթ բանի էին հավատում, որ դա իրենց հույս ու ուժ ներշնչի առաջ շարժվելու համար, և գնում ու հաղթում էին, լավ բա մեր մեր վերջը ինչ է լինելու: Դրան մի պատասխան կա, եթե չենք ցանկանում պայքարել և խելացու ետևից գնալ ուրեմ մենք ապրել չենք ուզում, այլ գերադասում ենք մնալ ուրիշի ճիպոտի տակ, և այդպես մեռնել բողեքելով թե տեր Աստված այս ինչ ճակատագիր տվեցիր մեզ: Դե ասա տեր Աստված, դու ինչ մեխք ունես գործաց մեզ պես անուղեղ ու բթամիտ ստրկություն սիրող ժողովրդի հանդեմ: Ծիծաղելի է չե, մեր մեղքերը ում մեջ ասես տեսնում ենք բացի մեզանից:
Հրանտ Ավետիսյան
