Բախտը չեմ ունեցած ծնելու, մեծնալու հայրենի երկնակամարին տակ, բայց Հայրենիքը միշտ ներկայ է եղած՝ ծնողացս շուրթին, մեր ընտանեկան յարկին տակ, դպրոցէն ներս՝ որպէս անհասանելի երազ, որպէս լուսեղէն փարոս, որպէս գոյութեան նպատակ.....Անվերջ փնտռեր եմ զայն, միտքս ու հոգիս սլացք առեր են դէպի հայրենի եզերքները, երազներուս մէջ յայտնուեր է ան....
Անոր գոյութիւնն իսկ, անկախ բոլոր հանգամանքներէն, դարձեր է հոգիի յենարան, հայութեան ու հայկականութեան ամրակուռ ամրոց....Հայրենիքը դարձեր է կարօտ ու երազ մեր մանուկ ու պատանի հոգիներուն.....Առանց հայրենի իրականութեան, հայ մնալը պիտի դառնար վերացական բան տարագիր հայուն համար....Ազգային ինքնութիւնը միշտ ալ հողի հետ է կապուած....
Երան Կոյումջյան
