Այսօր Կ. Պոլսում գործում են 37 հայկական եկեղեցիներ ու 17 վարժարաններ, ուր, սակայն, սաները շաբաթական ընդամենը մեկ-երկու ժամ անցնում են հայոց լեզու ու գրականություն, իսկ մնացած առարկաները պարտադրված են սովորել թուրքերենով: Յուրաքանչյուր հայկական դպրոցում կա թուրք փոխտեսուչ, ով հանդիսանում է պետության աչքն այդ կրթօջախում: Համշենահայ ընկերս պատմում է, որ իրենց դպրոցում համշենի բարբառով խոսելն իսկ արգելված է, իսկ մայրենիով հաղորդակցվիս ենթարկվել են փոխտեսուչի կտտանքներին:
Պոլսում ակտիվ կրթական գործունեություն է իրականացնում ոչ միայն հայոց պատրիարքարանը, այլեւ Գեդիկփաշայի հայ ավետարանական եկեղեցին, որի հովանու ներքո գործում է Թուրքիայում միակ հայկական դպրոցը' Հայաստանից այստեղ տեղափոխված հայ երեխաների համար: Դպրոցը միակն է նաեւ այն առումով, որ այստեղ ուսումնական գործընթացն իրականացվում է ՀՀ կրթական ծրագրերով ու դասագրքերով եւ որքան էլ մեզ համար զարմանալի էր՝ աշակերտները սովորում են նաեւ Հայոց պատմություն: Այն ութամյա է, սովորում են 150 աշակերտներ, դասավանդում են 17 ուսուցիչներ' բոլորն էլ Հայաստանից: Պատվելի Գրիգոր Աղաբալօղլուի հետ հանդիպումն անչափ հետաքրքիր էր: Հայասեր, համարձակ մարդ է,անում է հնարավորն ու անհնարինը հայ ոգին եւ համայնքի հայաշունչ դեմքը պահպանելու համար:
