Մի՞շտ է այդպես պատահում, երբ մենք ուղղություն ենք վերցնում դեպի մի որևէ արգելված բանի կողմը կամ, ինչպես ոմանք անվանում են դրան, դեպի մեղքը: Առաջին քայլը տանջալից է կեղեքման աստիճան, մինչև արյունը, մինչև ոսկորները, մինչև ուշաթափություն: Երկրորդը նույնպես հոգի է մորմոքում, բայց դա արդեն տանելի է: Երրորդ քայլից տառապանքն արդեն անցնում է մեր գլխավերևով, ինչպես սև ամպը: Շուտով այն կդադարի մեզ կաշկանդել կամ անհանգստացնել:

 


Գայթակղություններն ավելի ուժեղ են, քան դրանք արարողները: Դու ազատություն ես տալիս և այլևս իշխանություն չունես նրանց վրա:

ՉԻՏՐԱ ԴԻՎԱԿԱՐՈՒՆԻ

 

 

Հովիկ Չարխչյան