Ո՜վ Տեր, դա իսկապես օրհնյալ պահ է, երբ ինքս ինձ հետ մենակ եմ մնում, իրականում Քեզ հետ եմ մենակ մնում, որովհետև Դու իմ մեջ ես, թեկուզ ես Քեզ չեմ տեսնում:
Երբ ինքս ինձ հետ մենակ եմ մնում, ո՜վ Տեր, հայտնաբերում եմ իմ իսկությունը և հասկանում, որ Քո ներկայության ներքո ես միայն փոշի ու մոխիր եմ: Այսպիսով, ես խոնարհվում եմ և զգում, որ աշխարհի փառքը միայն արտաքին կեղծ գույնն է, որը ոչ մի կերպ չի կարող փոխել էությունը:
Երբ ինքս ինձ հետ մենակ եմ մնում և զգում եմ, թե որքան թույլ եմ ես, ավելի ամուր եմ կառչում Քեզանից՝ գիտակցելով, որ առանց Քեզ ոչինչ չեմ կարող անել: Եվ որքան ավելի ամուր եմ կառչում Քեզանից, այնքան ավելի ես Քեզ հայտնում ինձ, այնպես որ, կարողանում եմ տեսնել, թե որքան ավելի անբիծ ես Դու՝ մարդկանց որդիների համեմատ: Դու ինձ օգնում ես Քեզ հետ մենակ մնալն ավելի սիրել, քան մարդկանց հետ լինելը: Ամեն անգամ, երբ մի նոր բան եմ հայտնաբերում Քո մեջ, հոգիս ավելի է փարվում Քեզ:
Խնդրում եմ, Տե՜ր, օգնի՛ր, որ թողնեմ մարդկանց և ավելի շատ մտածեմ ինքս ինձ Քեզ կապելու մասին: Հետո օգնիր, որ մոռանամ ինձ և միայն Քեզ դարձնեմ իմ ուշադրությունը:
«Հոգու ազատագրումը» գրքից, Շենուդա Գ հայրապետ
Աննա Հայրապետյան
