Ախալքալաքում Տերյանը սիրահարվում է Շողիկ անունով մի աղջկա: Լուրեր էին պտտվում, թե ամբողջ օրը ման է գալիս նրա հետ սարերում: Մի օր բռնեցի օձիքից:
- Ա՛յ տղա, էն աղջկա հետ ի՞նչ գործ ունես սարերում:
- Ոչի՜նչ, ման ենք գալիս, երգում, խոսում…
- Լավ, հե՞տո:
- Հետո էլ ջանիդ սաղություն:
-Սիրահարվա՞ծ ես, ի՞նչ է:
- Սիրահարվա՞ծ… դա ի՞նչ հարց է, ինչպե՞ս կարելի է սիրունը տեսնել ու չսիրել:
- Բայց նայելով, թե ումն է այդ սիրունը:
- Սիրունը չի կարող սեփականություն լինել… ու՞մն են արշալույսը, վերջալույսը…
- Թո՛ղ էդ բանաստեղծական փիլիսոփայություններդ, Ախալքալաքում չեն անցկենա դրանք:
- Ինչո՞ւ, Ախալքալաքն այս մոլորակից դո՞ւրս է:
- Այո, Ախալքալաքի օրենքով ով սիրուն աղջկան սիրեց, հետը պետք է ամուսնանա:
- Ի՞նչ լավ օրենք է, ուրեմն ամեն սիրունի հետ պե՞տք է ամուսնանալ: Ես դեմ չեմ, Ղազար ջան, եթե միայն այդպիսի հնարավորություն ստեղծես, կդառնա սուլթանի հարեմ:
- Հանաքը մի կողմ, Վահա՛ն: Եղբայրներն ատամները սրած ման են գալիս, մի լավ կթակեն:
- Ի՞նչ անենք, Ղազա՛ր ջան, վարդը միշտ փշերի մեջ է լինում. վարդ քաղողը փշին էլ կդիմանա:
Իմացիր Ավելին
