Քո աչքերը շատ խորն է: Ես ասես թիթեռ լինեմ,թիթեռ, որը անվերջ լողում է քո ծով մակերևույթին' չեմ կարողանում սուզվել քո մեջ:
Քո սիրտը շատ բարի է, այն փոքր է'իմ բռի չափ, բայց այնտեղ շատերն են ապրում'ինձնից բացի: Ինչո՞ւ ինձ համար տեղ չկա:
Քո հոգին շատ նուրբ է, այն ասես փոքրի ծաղիկ լինի'անապատում բուսնած'ջրից ու խնամքից կտրված: Դու ինձ չես թողնում մոտենալ,քեզ խնամել:

Չնայած ես վիրաորված եմ, բայց քեզ չեմ մեղադրում:
Աչքերը, վատը տեսնելիս,կուրանում են:
Սիրտը, վատը զգալիս,չարանում է:
Ծաղիկը ,վատ ձեռքում լինելիս, թորշնում է...
Բայց, մի՞թե ես այդքան վատն եմ...

Հեղինակային պատմություններ