Փոխվել է գյուղը: Միակ փողոցը ամբողջովին բռնել են ձիերի դիակները: Պատերազմում ամենից շատ տուժում են այս բարի, հոգնատանջ կենդանիները: Արկերի պայթյուններից խելագարված, փռռացնելով նրանք թռչում են դեսուդեն, իրենց հետ քաշ տալով, ջարդուփշուր անելով քարշակներն ու ֆուրգոնները: Եվ կոտորվում… կոտորվում… Վիրավորվելիս տնքում են, թառանչում իսկական մարդու պես, մարդավարի: Այդ պահին նրանց աչքերում այնպիսի մարդկային թախիծ ու վիշտ է նկատվում, որ դժվար է լինում նայելը:
ՄԿՐՏԻՉ ՍԱՐԳՍՅԱՆ <<Սերժանտ Կարոն>> վիպակից