Ես ավել ոչինչ չեմ ուզում: Ես այս ճաքած պատերն եմ սիրում, սառը հատակը, երբ բոբիկ ոտքերս դիպչում են նրան, անձրևոտ օրերին առաստաղից կաթող ջուրն եմ սիրում, ես մեր տեղ եմ սիրում:
Երբ հակարծակի վերցնում ես ծխախոտն ու ծխում: Ստիպում ես նայել, թե ինչպես են շուրթերդ դիպչում ծխախոտի գլանակին և ինձ ստիպում խանդից մեռնել: Չեմ ուզում ծխես: Այլապես ես էլ եմ ուզում: Արգելում ես, իսկ ես դանդաղ մեռնում եմ, երբ ամեն անգամ շուրթերդ դիպչում են այդ անիծյալ գլանակին:

Ախր երջանիկները չեն ծխում...

Մի±թե երջանիկ չես: Ինձ ունես, մերը տեղը, այս ճաքած պատերը: Մի±թե գոհ չես: Հիմա ո±վ ունի այսքան բան: Չէ: Երջանիկ չես: Վերցնում ես հաջորդ ծխախոտը և ստիպում ինձ կրկին մեռնել: Իսկ ես սիրում եմ մեր տեղը: Թեկուզ սառը հատակին և կաթացող առաստաղին: Ես այն սիրում եմ, քանի որ այնտեղից քո բույր է գալիս: Երբ դիպչում ես վարսերիս, ճաքած պատերի արաքներում կուտակվում են երջանկության կաթիլներ: Երբ ինձ գրկում ես մեջքից, սառը հատակը կորցնում է իր սառնությունը, և ինձ թվում է, թե այդ պահին հենված եմ աշխարհի ամենափափուկ և հարմարավետ բազկաթոռին: Իսկ երբ բռում ես ձեռքս, ամբողջ մարմինս լցվում է տարօրինակ ջերմությամբ նույնիսկ, երբ ոտաբոբիկ եմ ու սառած: Երջանիկ եմ: Սիրում եմ մեր տեղը...

Էլի ծխում ես: Գնա±ս:

Իսկ մեր տեղը: Չէ որ այն էլ տեր չի ունենա: Գուցե ինչ-որ մեկը վերցնի այն: Չէ, չէ: Կվերցնեն այն: Մեր ճաքած պատերի արանքները կլցվեն ավազով, առաստաղը էլ չի կաթի, հատակը էլ սառը չի լինի: Մի գնա: Ոչինչ շարունակիր ծխել, ես դրանից չեմ մահանա: Ես կմահանամ, երբ դու գնաս: Մի գնա: Այլապես ես նույնպես կգնամ, թողնելով մեր տեղը անտեր:

***

Հիմա էլ ոտաբոբիկ չեմ: Հագնում եմ գեղեցիկ կոշիկներ և չեմ սառում:
Սակայն մարմինս էլ չի լցվում տարօրինակ ջերմությամբ, չունեմ ճաքած պատեր, որ երջանկության կաթիլներով նրանց լցնեմ, չեմ մեռնում խանդից, երբ ինչ-որ մեկը ծխում է: Այն ժամանակ երջանիկ էի, առանց գեղեցիկ կոշիկների ու սառած ոտքերով:
Իսկ հիմա:
Ասում են, երջանիկները չեն ծխում:
Գնամ գնեմ ծխախոտիս հերթական տուփը...