Տարբեր գործողությունների հետ, կարևոր է նաև հակառակորդին հոգեբանորեն զինաթափելը, այսինքն՝ խաղաղության, բարեկամության, հաշտության, միմյանց նկատմամբ սիրո, հաճելի անցիալի և այլ նմանատիպ գեղեցիկ գաղափարներ տարածել հակառակորդի տարածքում, որպեսզի նրանք ոչ թե կենտրոնան թշնամուն հաղթելու, այլ՝ խաղաղություն ու հաշտություն տարածելու ուղղությամբ, վերջին հաշվով հոգեբանորեն դասալիք դառնան:
Բայց ստեղ մի պրոբլեմ կա, հնարավոր չէ մի կողմից ռազմական հռետորաբանությամբ սեփական զորքերին տրամադրել հակառակորդի ոչնչացմանը, մոբիլիզացնել ուժերը, մյուս կողմից հակառակորդին համոզել, թե խաղաղության պետք է գնալ: Դիսոնանս կառաջանա, անարդյունավետ է նման աշխատելը: Ավելի լավ է երրորդ կողմը հակառակորդի թիկունքում խաղաղություն քարոզի՝ զինաթափի, իսկ ամենալավն է, որ հենց հակառակորդի ներսում խաղաղություն քարոզողներ հայտնվեն (հիշեցնեմ, որ պատերազմական իրավիճակում միակողմանի խաղաղություն քարոզելը զինաթափումն է): Օրինակները շատ են, հեռու չգնանք, ԽՍՀՄ-ը վարտվեց ու կործանվեց նաև խաղաղության ու բարեկամության կոչերի մթնոլորտի տակ:
Պատերազմական իրավիճակում, էթնիկ կոնֆլիկտների ժամանակ ամենալավ խաղաղության կոչը զինվելն ու թշնամուն կապիտուլացիայի ենթարկելու կոչերն են:
Նվիրվում է Սիվիլնեթին ու մնացած երրորդ կողմի գռանտերով "խաղաղասերներին":
Վահրամ Միրաքյան
