Եթե ես որևէ աստված պաշտելու լինեմ, մահմեդական աստծուն կնախընտրեմ, հարկավ, որովհետև նա այն աշխարհում հուրի-փերիների խոստումն է անում։ Բայց այստեղ փարատված չեն իմ որոշ տարակույսները։ Այդ փերիները երկնայի՞ն ծագում ունեն, թե՞ երկրային, երկրի փերիները այնքան շատ չեն, որ բոլոր մեռնող տղամարդկանց բավարարեն. այստեղ հարյուրից մեկ կին հազիվ կարելի լինի փերի համարել։
Հետո՝ ես չգիտեմ, մտածվա՞ծ է այնպես անել, որ միևնույն մարդուն չհատկացվի իր երկրային օրինական կինը։ Որովհետև այդ նույնը կլինի՝ ինչ երկրորդ դասարան փոխադրված աշակերտի առաջ դնես նորից իր անցյալ տարվա դասագիրքը՝ թեկուզ մեծ «բարեփոխումներով»։
Սրանից բացի ես մի անմեղ հետաքրքրություն էլ ունեմ, որը ոչ ոք չի բավարարում։
Ասում եմ, վերջին դատաստանին, երբ դժոխքի դատապարտվածների մեջ թանկ կոստյում հագնողներ են լինում, չե՞ն հանում այն և արդարներին հագցնում, նկատի ունենալով, որ, միևնույն է, դժոխքի բոցերի մեջ պիտի այրվեն դրանք։
Ես այսպիսի դեպք հիշում եմ քսանչորս թվից։
Դաշնակցական դյուցազն Սահակ Ստեփանյանը, երբ մահվան դատապարտվեցավ բոլշևիկ դատարանի կողմից, բանտ վերադառնալիս իր բոլոր արժեքավոր շորերը հանեց իր ընկերներին հագցրեց։
Լեռ Կամսար