Առավոտ է: Ինձ համար պարզ է, որ նույն արարողակարգով եմ ընդունելու իմ նախաճաշը: Երբ անաղմուկ մտա խոհանոց, ոտքս խփեցի աթոռի ոտքին: Տղամարդիկ այսպիսի դեպքում հայհոյում են, կանայք ճչում և ուշադրություն գրավում: Լռում եմ, շրթունքներս սեղմած: Ես տարօրինակ եմ, հատկապես, երբ ամեն երեկո ինձ մի անգամ էլ են ասում այդ մասին ու հանգիստ խղճով ուղարկում քնելու: Կռացա, սրունքոսկրս շփեցի չորացող ափով, ու հայացքս որսաց սեղանին դրված գդալի պոչը: Դանդաղ զննելով համոզվեցի՝ այսօր չափաբաժինն ավելի շատ է: Երևի ոտքիս հարվածից աթոռը ցնցել էր սեղանը, գդալից թափվել էր հեղուկի կեսը: Աչքերով ժպտացի ու ուղղվելով՝ ձեռքերս կանթեցի կոնքերիս: Գդալի ափի մեջ հեղուկը ցատկելու շարժում էր անում, բայց բավարարվում էր ճոճվելով: Սա թույնի այն չափաբաժինն է, որ ամեն առավոտ ստանում եմ նախաճաշի փոխարեն: Բա սուր քիթ չունենայի՞, խոնարհվեի գդալի վրա, հոտոտեի հեղուկի անհամ բույրը: Մեծ փիլիսոփայություն պետք չէ հասկանալու համար, որ ներս ուղարկելով այս դառը լուծույթը՝ ինքս ինձ ընտելացնում եմ քայքայող ցավին: Մխիթարանք չեմ ուզում: Արհամարհանքը ստիպում է շրջել երեսս: Մոտենում եմ պատուհանին: Բակում մեքենաներն էլ մարդկանց նման ճպռոտ աչքերով ու խզված ձայնով են արթնանում: Երկու տատրակ խիստ սիրահարված պտտվում են՝ մեկը մյուսի պոչին կպած, ու այնպիսի հպարտությամբ են դա անում, որ ես հարգում եմ նրանց վաղ արթնանալու սովորությունը: Ինչու՞ են կենդանիները արթնանում ավելի մաքուր մարմնով, իսկ մարդիկ՝ ճիշտ հակառակը: Երևի, որովհետև մարդիկ կեղտոտ մտքերը շալակած են տեղափոխվում հաջորդ օր: Կարծիք է, էլի... Ճիշտ այն հեղուկի նման թունավոր ու տհաճ մարդկային քիմքին, որ հիմա գդալի պարզված ափի մեջ սպասում է իմ որոշմանը: Դե մի հոգատար ձեռք է եղել, որ թույնը լցրել է գդալն ու դրել հենց աչքիս առաջ: Բայց եթե աթոռի ոտքը ինձ աքացի չտար, կձևացնեի, թե գդալը չեմ նկատել: Ճակատս հոգնած հենեցի քրտնած ապակուն: Բակը ճոճվեց, մեքենաներից բարձրացող ծուխը տաք գոլորշու նման շաղեց տեսարանը աչքիս առաջ: Գյուղ եմ ուզում գնալ: Մի հեռու վայր, ուր ամեն բան բնական է: Վայրի կանչը ինձ ամեն օր ձեռքով իր կողմն է գրավում, իսկ ես ստիպված եմ բացատրել, որ ժամանակ չունեմ: Փայտի թաց հոտը շնչեի վաղ առավոտի՝ իմ երեսին հակված դեմքից, ու չունենայի այս մղձավանջը: Տղայիս ոտնաձայնը միջանցքը կտրեց, անցավ հյուրասենյակ: Դրանից միշտ սթափվում եմ: Պատասխանատվության զգացումը ստիպում է մտածել նրա մասին բոլորից շատ, որովհետև իմ տեսակն է... Մոռացա լուսամուտն ու բակը, վազեցի ծորակից ջուր խմելու: Տրամադրությունս կտրուկ փոխվեց: Մինչ ես կարտոֆիլ եմ բերում պատշգամբից, սկսում եմ կեղևը մաքրել ձեռքերիս միջից փախչող փոքրիկ դանակով, տղաս մտնում է խոհանոց: Երկուսս միաժամանակ նայում ենք սեղանին դրված գդալին, հետո՝ իրար երեսի: Նորից եմ մոտենում սեղանին, ոտքով խփում աթոռին ու գդալին փոխանցում զայրույթս: Տղաս ներողամիտ ժպտում է, սեղանի վրայից լաթի կտորով մաքրում թափված հեղուկը: Բացատրում եմ, որ բնական մահով մահանալ եմ ուզում: Թույնից հրաժարվում եմ ու հակվում իմ գործին: Մի պահ չանցած նրա երկար մատների տաք հպումը ուսիս է դիպչում, ու ես հազիվ եմ բերանիս մեջ պահում լացը: Բայց խեղդվում եմ... Վաղը բարի լույս կլինի, գիտե՛մ:
Նազիկ Հակոբյան
