Կարդացի Անուշ Սեդրակյանի (Ann Norikyan) «Իսկ այդքան փամփուշտ չկա…» վերտառությամբ հրապարակումը, որի վերաբերյալ ունեմ հետևյալ դիտարկումները.
1. Ոչ թե հասկացող, այլ՝ մտածող քաղաքացին է Հայաստանի Հանրապետության ապագան: Մտածող քաղաքացին է, որ ելք է գտնելու այս ծանր վիճակից՝ սոցիալ-տնտեսականից մինչև անվտանգություն ու արտաքին քաղաքականություն: Մտածող քաղաքացու «դեմ խաղ չկա», «տաշած քարն էլ գետնին չի մնա»...
2. Հայաստանի Հանրապետության արտաքին կողմնորոշումների, արտաքին քաղաքականության սլաքների քննարկումները պետք է աչքի ընկնեն սթափությամբ և ոչ երբեք հուզականությամբ: Հայաստանի Հանրապետությանը երբեք չպետք է մղել դեպի այնպիսի իրավիճակ, որի պայմաններում ստիպված լինենք ընտրություն կատարել՝ Արևմուտք, Հյուսիս, թե Հարավ: Առանց այդ էլ, ցայսօր վայելում ենք Առաջին Հանրապետության իշխանությունների արտաքին քաղաքական սխալ հաշվարկների պտուղները …
3. Ամենամեծ խաբկանքը, որ մեզ հրամցվում է Սառը պատերազմի ժամանակների բլոկային տրամաբանությամբ առաջնորդվող շրջանակների կողմից, ԽՍՀՄ վերականգնման փորձերի մասին խոսակցություններն են, իրենից ներկայացնող վտանգը՝ հակառուսականության սերմանումը: Ընդհանրապես, ազգային աղետ կլինի, եթե մեր հասարակությունը վերածվի հակաամերիկյան կամ հակառուսական հասարակության, հատկապես, երբ հաշվի ենք առնում այն փաստը, որ ժամանակակից գերտերություններից և ոչ մեկը մեր պատմական թշնամին չէ…
4. Հայոց պատմության ողջ ընթացքում երբեք այս չափի խոսքի ազատություն, քաղաքական ու քաղաքացիական գործունեության, ազատ արտահայտման, քննարկումների, մտածելու ու ստեղծագործելու ազատություն չի եղել, որքան մեր օրերում: «Всех не перестреляешь» տրամադրվածությամբ խոսելն ու հեղափոխական հռետորաբանությունը ոչ միայն ժամանակավրեպ են, այլև՝ ոչ համոզիչ կամ ծիծաղելի(ըստ ճաշակի)...
Իսկ այդքան փամփուշտ չկա:
Կից նյութը՝ այստեղ: