Մի՛ գնա... սպասի՛ր ակնթարթ, քո մեջ այնքան ջերմություն կա, քո մեջ կյանք կա ծվարած՝ անգամ այս ցրտին: Քո փաթիլի մեջ ջերմություն կա և քո հնամենի անտեր այգում գարնանածին մի մանուշակ կա... անտես, գլխիկոր.
Իրկնային լույսն էլ ստվեր կգցի անծիլ այգում բուսնած անմեղին. համատարած ամայություն և մի ցածրահասակ փարոս՝ իր կարճատև գոյությունը պահպանել ցանկացող մի մանուշակ, որը, կողքին ոչինչ չունենալով, ակամայից կծկվել է... վախենալով ոտնահետքից.
Լսի՛ր, շիկավարս օրիորդ, որ քնքշորեն ու դանդաղասահ քայլքով շունչ ես տալիս ամայի դաշտին, շնչում ես անհուն ազատությունն ու վայելում մեղմ զեփյուռը... քո շագանականագույն աչքերում վառ գույներ են միայն...
Ես էլ հեռվից թող ակնդիր լինեմ քո ու մանուշակի անծանոթ, անխոս զրույցին... եթե մանուշակն էլ ոտքեր ունենար, գուցե քայլեր քեզ պես, գեղեցկուհի՛.
-Նայի՛ր մանուշակին, նա էլ քեզ պես շիկնեց ամոթից...
Ա՜խ, հնչուն է ինչքա՜ն, քո մեղմ հայացքը անձայն...
Հեղինակ՝ Արման Առաքելյան
