Դու ինձ միշտ տեսնում էիր իմ ամենաանփույթ հագուստով: Ի՞նչ արած. ամենատաք հագուստը միշտ անփույթ տեսք է ունենում: Շքեղ սրճարանները մեզ համար միայն այն բանի համար էին, որ այնտեղ ճաշող մարդկանց լեզու ցույց տայինք ու ծիծաղելով անցնեինք: Իսկ խանութներում տաքանում էինք և որոշում, որ երբ հարստանանք, կգնենք ամենը, հետո ավելի թանկ կվաճառենք հիմար մարդկանց: Նստում էինք տրամվայ, հասնում վերջին կանգառ, նստում մյուսն ու հետ գնում մինչև մյուս վերջին կանգառ: Տրամվայների դանդաղ հոսող գծերում մենք միմյանց սեր էինք տալիս ու տաքանում: Մի զույգ ձեռնոց ունեինք. մի ձեռքը ես էի հագնում, մյուսը' դու, իսկ անձեռնոց ձեռքով իրար ձեռք էինք բռնում ու տաքանում:
Հիշում եմ քեզ. միշտ երկարած մազերով, հաճախ չսափրված, բրդյա սվիտերով' վրան եղնիկներ, սև մաշված ջինսե տաբատով: Ձեռնոց չունեիր, որովհետև ամեն անգամ բաժանվելիս քո հատն ինձ էիր տալիս, որ մատներս չսառեն: Երբ հարցնում էի, թե ինչու չես մազերդ կտրում, ասում էիր, թե երկար մազերը պաշտպանում են ցրտից: Բայց ես գիտեի, որ գումարը խնայում ես, որպեսզի ինձ համար տաք թեյ գնես: Իսկ հազվադեպ սափրվելուդ պատճառն այն էր, որ ածելու ուշ-ուշ մաշվելու դեպքում կարող էիր ինձ քաղցր շոկոլադով ուրախացնել:
Ես քեզ հենց այդպիսին էի սիրում. չսափրված ու երկար մազերով:
Հետո տատիկդ մահացավ, և մենք տեղափոխվեցինք նրա տուն: Տարիների հնության մեջ կորած տունը մեր միակ հարստությունն էր: Ցրտից պաշտպանվելու միակ ձևն իրար անչափ ամուր գրկելն ու քնելն էր: Կոտրված պատուհանը գրկող թերթը մահանում էր քամու սառնությունից, իսկ ես քիթս թաքցնում էի պարանոցիդ մեջ ու դողացնում:
Ես քեզ հենց այդպիսին էի սիրում. սովածության բողոքներ հայտնող ստամոքսով և երազում արտասանած հայհոյանքներով:
* * *
Այժմ, երբ երկուսս էլ ճաշում ենք շքեղ սրճարաններում և գնումներ կատարում տաք խանութներում, մենք տրամվայների այս քաղաքում երկու անծանոթ ենք, որոնք ժամանակին բավարարվում էին մի ընդհանուր ձեռնոցով:
