Ծալված վերարկուդ բազմոցին ես գցել: Ես գողանում եմ դա մի հայացքով ու պահում ինձ համար: Գրպաններիցդ մանրադրամներ են գլորվել հատակին: Դու չես կռանում դրանք հավաքելու, որովհետև մի տեսակ ուրիշ է կեցվածքդ: Քեզ ասել եմ այդ մասին: Գիտեմ, ամեն պահի աչքերիս մեջ հիացմունք կա: Դու արժանի ես դրան: Հանգիստ կանգնել ու սպասում ես, թե ոնց եմ բացատրելու այս հանդիպումը: Իսկ ես ժպտում եմ, որովհետև ուրիշ կերպ չեմ կարողանում լռել: Դու գիտես, որ խորամանկութուն չեմ անում: Շփոթված եմ: Եթե ժամանակ չունեմ մնալու, ուրեմն պիտի հասցնեմ հայացքով շոշափել քեզ: Ես դանդաղ հավաքվում եմ բռիս մեջ, ոտքս այլևս հենարան չի փնտրում ու անշարժանում է հատակին: Դու մոտենում ես ինձ: Մի փոքր հեռու նստելով ինձանից' անխնա տարածում ես քո ներկայությունն իմ առաջ: Նայում եմ քեզ ու մտածում, որ հենց առաջին պահից հասկացա, որ ասելու եմ այն, ինչի համար հիմա հանդիպել ենք: Ինձ պետք չէ քո սանրվածքը, քո հագուստը, ինձ չեն գրավում քո խոսքերը: Ես վայելում եմ այն տարածքը, որը միշտ չեզոք է անկոչների համար: Դու լարված առաջ ես հակվում, որովհետև աչքերիս մեջ խորամանկ լույս վառվեց, ու դու դա վերծանելու համար մտածում ես, որ գտել ես իմ մեջ քո ուժը: Իհարկե, չե՛ս սխալվում: Դավադրի անզուսպ ցատկով աչքերս քո բերանն են գտնում: Դու անտանելի գեղեցիկ ես լռում: Ուզում եմ բառերը քեզանից դուրս քաշել իմ բերանով: Կիսաժպիտ չունես: Ստվերի նման չես բացվում: Լույսի նման շռայլ ու անկեղծ ես լցվում գրկիս մեջ: Նորից ինձ աղջնակ եմ զգում, որովհետև դու շուրթերիս կարդացիր քեզ համբուրելու ցանկությունը: Բայց ես հիշեցնում եմ մեզ, որ քեզ ասելու բան ունեմ: Չգիտես ինչու, տղամարդիկ սիրելի կնոջը գտնելուց անմիջապես հետո ուզում են նրան ծանոթացնել իրենց մոր հետ: Իսկ կանայք ուզում են սիրելիին հպարտությամբ ցուցադրել իրենց հորը: Հայր չունեմ արդեն հարյուր տարի, կամ մի քանի օր ավելի: Բայց ուզում եմ միասին գնանք նրան այցելության: Դու չես շփոթվի, որովհետև միակ դեպքը կլինի, որ քայլ կգցես դեպի իմ կյանք և ուրիշի մահը կշոշափես քո հպարտ կրունկով: Հենց հիմա էլ ճակատիդ լույս կա: Ասել եմ քեզ՝ դա Աստծո ձեռքն է: Դու ոտքի վրա ես արդեն, կուլ տալու նման մի կարճ համբույր ես պոկում ինձանից ու գործնական կեցվածքով բազմոցի վրայից վերցնում ես ծալված վերարկուդ: Ես բաճկոնս ուղղում եմ ուսերիս վրա, ափսոսանքով ետ նայում այն պատերին, ուր կարող էի մի ամբողջ կյանքի համար քո բույրը հավաքել: Քայլում ենք' կատակելով ու իրար ցավ չպատճառելու զգուշությամբ: Շեմքից ետ եմ դառնում, մոտիկից նայում դեմքիդ: Լեզուս մի կերպ եմ պտտում բերանիս մեջ, որովհետև դժվար է քեզ կյանքից հարցեր տալ: Ուզում եմ իմանալ, թե քեզ ոնց են դիմում շատ մտերիմ մարդիկ, չնայած որ գիտեմ, կռահել եմ: Հարցս շատ ցավոտ է հնչում: Մենք հերթական անգամ համոզվում ենք, որ կյանքից ոչ մի օր չունենք: Անունդ սիրուն է արտասանվում, բայց բոլոր հնչյուններով սեղմում է սիրտս: Պայթում եմ ցավից, որ բոլորը կարող են քեզ այդ անվամբ դիմել, բացի ինձանից, որովհետև ես քո մտերիմը չեմ: Փախցնում եմ հայացքս: Երկուսով վերադառնում ենք մեր պայմանավորվածությանը: Սա միակ անգամն է, որ դու քայլ ես գցում իմ կյանք: Ես երբեք դա անել չեմ կարողանա: Գիտենք, որ գերեզմանատանը ցուրտ է լինելու, և դա ուրիշ ցուրտ է: Ծաղիկներ չենք գնի լուռ համոզմունքով, որ առօրեական ինչ-որ բան կհիշեցնի դա մեզ: Ինչու՞, երբ այնքան սովորական է թվում մեր միասին փողոցով քայլելու հանգամանքը, համոզված ենք, որ դա ոչ ոք չի տեսնում, քանի որ գերբնական մի ուժ կա, որ մեզ վերևից երբեմն իջեցնում է հողին' իրար քիթ քթի սեղմելու ու կարոտից խեղդվելու հնարավորություն տալու համար ու շռայլ ժպիտով անհետացնող փոշի է ցանում մեր թևերին, որ ոչ մի հողեղեն չտեսնի մեր պարն ու չանվանի մեր հանդիպումը իր տեսածով: Մենք այստեղից չենք…