Երազումս մեռել էի, իմ թաղմանն էլ ես ներկա էի: Ալավերդիում էր' այնտեղ, որտեղ ծնվել եմ: «Հայպեչի» շենքերի առաջ փոս էին փորել, դագաղը դրել մեջը: Էլ ուրիշ գերեզմաններ չկային' ես էի ու իմ դագաղը: Ինձնից ներքև Լոռվա ձորն էր' Դեբեդը, Դեբեդի երկայնքով ձգվող երկաթգիծը, էն մյուս ափին էլ՝ մեն-մենակ ֆուտբոլի դաշտը: Փոսը խորը չէր: Հողը կիսով չափ էր ծածկում կարմիր դագաղը: Ավելորդ գրող-մրող, երևանցի, լրագրողներ ու մտավորականներ չկային: Ալավերդցի տղերքը կողքիցս չէին հեռանում: Մոլորված կանգնած էին, մինչև նրանցից մեկն ասաց.

-Արա՛, Լևոնն ո՞վ եղավ, որ էսքան կանգնեցինք…
Թափորը տեղի տվեց: Հանդարտ հեռանում էին: Տեսա, որ թաղումը ավարտվել է, զարթնեցի: Անկողնում շուռումուռ էի գալիս: Տաք էր ու փափուկ: Ոնց որ դագաղում եղած չլինեի: Տրամադրությունս անբացատրելիորեն բարձր էր: Թռչել էի ուզում, սավառնել հեռու լեռներում: Տարիքս քիչ չէր' 63 տարեկան: Բայց, ինչպես առավոտն ըմբոշխնող առողջ տղամարդ, էն բանն էլի պինդ էր ու ամեն առավոտվա պես' փետ: Մտքիս թելադրանքի՞ց էր, թե՞ էդ «փետի» մտրակոցից, հուշերս ձիու նման վարգեցին դեպի մանկություն: Այնտեղ, մահճակալիս մերձ, այնտեղ էր երկրաշարժի էպիկենտրոնը: Տունը դղրդում էր, խուլ ճռնչում: Կղմինդրե տանիքի ճարճատյունն ու պատուհանների ապակիների զրնգոցը ականջ էին քերում: Ինչ-որ արտասովոր բան էր կատարվում, ինչ-որ թաքուն, բայց աշխույժ բան, որն այնքան էլ հասու չէր մեր տհաս ուղեղներին: Քառատված ձայներ էին' հևոց, տնքոց, ցավագին ճիչեր, դառնագին աղաղակներ ու մեղսոտ հոգոցներ, որոնք միախառնվելով համընդհանուր իրարանցմանը՝ գաղտնիորեն անբացատրելի տագնապ էին ներշնչում, միևնույն ժամանակ հաճելի թրթիռով անհանգստություն բերելով սրտներիս: Երկյուղած շուրջն էինք նայում: Անամպ երկինքն էր հանդարտահոս գետի կապույտ հայելիում, բարձրագնա բարդիների կատարներին' անսոսափ, անվրդով տերևներ, կանաչ մարգագետիններ քարացած խոտածածկույթով և անդորր, կատարյալ խաղաղություն համայն աշխարհում: Հետաքրքրությունն ավելին էր, քան վախը: Տունն էլի դղրդում էր, խուլ ճռնչում, ավելի ու ավելի էին ճարճատում տանիքի կղմինդրները, իսկ պատուհանների ապակիները զնգում էին ու զրնգում:

Ամբողջությամբ կարդացեք ԱՆԴԻՆ ամսագրի 11-րդ համարում