«Միության նախագահ». այս ՀԱՍՏիքը (էս բառը դեռ մանկուց ինչ որ կենսաբանական ասոցիացիաներ է առաջացնում իմ մոտ) հասարակության մի ստվար զանգվածի կողմից ընկալվում է որպես կարիերայի գագաթնակետ ու յուրաքանչյուր միության ԱՆԴԱՄների մեծ մասը, «յուրաքանչյուր զինվոր ցանկանում է գեներալ դառնալ» սկզբունքով, ցանկանում է տիրանալ այդ ՀԱՍՏիքից բխող, սխալ չի լինի ասել, երերուն «գահին»։ Նույնիսկ հիմնվում են միություններ, լրիվ անիմաստ ու անգործառույթ ի դեպ, ինչ է թե իրենց մանկության երազանքին հագուրդ տան՝ դառնալ ՆԱԽԱԳԱՀ ու ընդհանրապես կապ չունի, թե հասարակության գոնե փոքր հատվածին պետք է այդ միությունը, թե ոչ. կարևորը մի քանի էնտուզիաստ ԱՆԴԱՄ ունենա, օգտվելով մամուլի ակումբների անվճար տրամադրվող սրահներից մի քանի ասուլիս տա «Ճ» կլասսի լրատվականների սկսնակ լրագրողների համեստ ներկայությամբ ու միությունը պատրաստ է՝ իր ողջ ատրիբուտիկայով ու «կենսական ներուժով»: Նախագահը բավարարված է, ԱՆԴԱՄՆԵՐԸ ողջ են, մի խոսքով՝ և՛ «ԳԱՅԼԵՐՆ» են կուշտ և ՈՉԽԱՐՆԵՐԸ կենդանի:
