Ասել էի, որ սրան ու հատկապես Հերիին չէի անդրադառնալու, բայց ու՞մ էի ասել, ի՞նձ՝ մի կաթիլ, ով կերակրվում է սեփական հորանջներով, ով փոքր ժամանակ դեմքի «լալահառաչ» արտահայտությամբ «ուտում էր փլավ ու չէր հասկանում, որ աշխարհում լիքը լավ ուտելիքներ կան, որ կա գիշատիչ ու միամիտ, նե ու նա, որ կա Հենրին ու կամ ես»: (Այս հատվածը, ի դեպ, «Կակտուս» շարքից է, ու Հենրին էլ միջի հերոսը, ու ոչ միայն...):
Կամ ասել, որ կյանքում բողոքի նոտաները չես կարող կոծկել սիրուն բառերի տակ, ասել, որ ինձ դուր է գալիս ոչ թե դեղին , այլ կանաչ լիմոնը, որ խաչապուրի-բուլկի զույգից ես միշտ նախապատվությունը տվել եմ առաջինին, որովհետև դա կծելով չեն ուտում, այլ բացում են թերթիկները մեկ առ մեկ, որովհետև ինձ միշտ հուզել ու հետաքրքրել են կյանքի ծալքերը:
Ասել, որ չի կարելի , բայց հաշտվում ես անկարևորի հետ, հետո գոռում ես, ընդվզում, հետո մտածում, որ առաջ էսպիսին չէիր ու սուս տեղդ ես նստում, նորից տեղիցդ թռնում, գոռում էլի ու փոխում մի բան: Մեկ- մեկ կարդում ամեն տեսակ տափակաբանություն ներշնչանքի մասին, որ էդ անտեր համարձակությունը չգիտես որտեղից ու ինչպես լցվի գլուխդ, որ հետո ամեն ինչ անես ուրիշ կերպ, ավելի ճիշտ ու տեսնեն, որ չէ՜, լավ էլ ստացվում է, հետո գլխիդ տաս, որ ավելի շուտ չես եղել այն, ինչ իրականում պետք էր , որ ոչ թե ոտքով գնաս, այլ վազես, իսկ ջրափոսերը ոչ թե շրջանցես ( մի կետի շուրջը չպտտվելու համար), այլ ճանապարհդ կարճելու համար կատարես շշմեցուցիչ ցատկ, ի վերջո մի օր էդ ջրափոսերը էլ չեն լինի, չէ՞:
Կամ չհաշտվել, որ դեռ քիչ գիտես, քիչ ես անում, քիչ ես սովորում, շատ ալարում, երբեմն սխալ ես շնչում, որ բոլոր նորմալների նման քնելուց առաջ ասում ես.« Աստված ջան, շնորհակալ եմ էն ամենի համար, ինչ հիմա ունեմ, ու էն ամենի համար, ինչ հետո կունենամ», հետն էլ սիրո մի ձոն ես ձոնում Հենրիի համար, ու թեկուզ էդպես, բայց դու , գրողը տանի, հպարտ ես էդ Հենրիի համար:
Կամ ասել, որ երբ շատ կարևոր հանդիպման ես շտապում, որտեղ ապագայի պլաններ պիտի քննարկես, գնում-գնում ես ու ճանապարհին մտածում ես ոչ թե հանդիպման, նոր բացվող հեռանկարների մասին, այլ նման մի բան.« Տեսնեն հիմա ի՞նչ է անում Հենրին», ու ուզում ես մտքերդ գցել-տրորել կրունկիդ տակ, բայց նա քեզնից ուժեղ է, նա քեզ ձեռքիցդ բռնած տանում է իր հետևից, նա գիտի, որ ինչ էլ գրես, ինչի մասին էլ գրես ու ինչքան էլ գրես, մեկ է վերջում հասնելու - դառնալու ես ոչ թե ջրափոսի վրայից շշմեցուցիչ ցատկ անող, այլ՝ ջրափոսի շուրջը օվկիանի մեջ ընկած ձկնիկի պես անվերջ պտտվող: Ասենք, օրինակ գրում ես ամռան մասին, վերջում ստանում ես ձմռան պատկեր:
Կամ ասել, որ երբ Հենրին ուտում է, դու
հասկանում ես, որ նրանից ավելի խելացի շարժումներ անող չկա, չէ՞ որ ուտելն էլ է արվեստ: Որ երբ նա սուրճ է խմում, դու նախանձում ես նրա բաժակին, երբ ծխում է, դու ատում ես մատների մեջ առնված գլանակին, երբ ժամն ես ստուգում օրվա մի պահի, ու երևակայում ես նրա անելիքը, նախանձում ես նրա շենքի աստիճաններից ու վերելակից մինչև տան պատերի փոշեհատիկը:
Ես քեզ չեմ ավարտում , Հենրի՛, ուղղակի ավելացնում եմ, որ ամեն օր անաղմուկ ճմրթվում են քո մատներն ու իմ հորանջները գիշերվա մեջ, որ ես սովորել եմ քո մատների արվեստը կրոնիս չափ ու ես հետևում եմ քո համար գրած իմ պատվիրաններին, որովհետև դու գրկում ես մի ձևով, որով ոչ մի արու աշխարհում չի կարող գրկել, որովհետև քո գրկելը նման է անսանձ արվեստի, ինչպես և քո ուտելը, ապրելը, շնչելը ու այն օվկիանային իրականությունը, որ աշխարհում կա Հենրին ու կամ ես:

ԼԻԼԻ ՅԱՆ