Ինձ կսիրե՞ս, եթե այրեմ բոլոր օրենքներն ու կանոնները, ջարդեմ բոլոր շղթաներն ու քեզ գողանամ, բերեմ ինձ մոտ, գրկեմ ու էլ երբեք չթողնեմ: Ինձ կսիրե՞ս, եթե երդվեմ, որ քեզ երջանիկ կդարձնեմ, եթե խոստանամ, որ քեզ երբեք ցավ չեմ պատճառի, չեմ լքի ու չեմ կոտրի: Ինձ կսիրե՞ս, եթե ոչ մի խոստում էլ չտամ: Ինձ կհասկանա՞ս, եթե ասեմ, որ ինքս էլ ինձ չեմ հասկանում, բայց զգում եմ, որ ինչ-որ մեծ բան է կատարվում: Գուցե խաղ, գուցե փախուստ, գուցե հեքիաթ, գուցե հորինվածք, կամ էլ լոկ ճշմարտություն, որում ես ու դու ենք: Ինձ մոտ կգա՞ս, եթե ասեմ, որ քայլել չգիտեմ, ինձ կլսե՞ս, եթե ասեմ, որ խոսելն եմ մոռացել, ինձ կգրկե՞ս, եթե իմանաս, որ միայն գրկել կարող եմ: Դու ինձ հասկանում ե՞ս, իսկ ինքդ քե՞զ: Դու մի փոքրիկ հարցական, ես մի մեծ բացականչական, մի մեծ հռետորական հարց, որի վերջում, միևնույն է, հարցական է դրվում, հասկանում ե՞ս:
Ինձ կօգնե՞ ս ճիշտ սիրել քեզ, եթե իմանաս, որ միայն քեզ եմ սիրել ու սիրում: Մոռանանք ապագան, այն ինձ չի հետաքրքրում, սակայն ես ամեն ինչ կանեմ, որ դու սիրես այն: Կողքիս կլինե՞ս. ես հիմա միայն քո կարիքն ունեմ: Ինձ հասկանում ես, չէ՞: Չէ՞… Ինձ կսիրե՞ս մյուս կյանքում, երբ երկուսս էլ լինենք կատու կամ զուգահեռ հոսող գետեր կամ էլ նորից այսպես մոլորված մարդ: Ինձ կհիշե՞ս, երբ մոտենամ ու պահանջեմ խնդրանքս կատարել, քանի որ ևս մի կյանք առանց քեզ ես չեմ հանդուրժի: Ինձ կսիրե՞ս մյուս կյանքում…
