Երեկ:
Մի օր դու կոճկեցիր քո գոյությունն ու ինձ համար դարձար դառը հրուշակեղեն... թեև կար ժամանակ, երբ ես արև էի քեզ համար:
Ցեցերը եկան անցյալիս վերարկուն «ուտելու», սերս արևին «տվեց» այն, ամառ էր:
Մարդուն մոռանում են, երբ կարոտի անիվը կանգ է առնում. ես պետք է երկրորդ անգամ ծնվեմ... Քո խաղաղության մեջ շարունակության հետք եմ տեսնում, որովհետև դու ինձ պես կորուսյալ չդարձար:
Այսօր:
Ձայնդ' ասես աքլորականչ ականջներումս, և այս կարուսելային զգացումից պրծում չկա ոչ մի անկյունում իմ մեջ: Բայց ես' երազողս, էլի արտագրում եմ իմ սպասումը... երբ քո անթափանց բառ-ռեբուսները զսպաշապիկ են հագցնում իմ բառ-արցունքներին, դու դառնում ես այնքան անհրաժեշտ, որքան պատեր են հարկավոր տուն գոյանալու համար:
Ծուռ պարաքայլ կա մեր անջատումի պատյանից հետո, ու մենք խենթ ենք ճակատագրով:
Վաղը:
Քեզ չեմ արթնացնի. մնա խաղաղ նիրհիդ մեջ, որ պատկերդ հալվի իմ արթուն վայրկյաններում, որ ինչպես բացված երակ հոսի ու հանձնվի շարժումի տարերքին: Ես չարությամբ չեմ լցվի քո' խեղկատակիդ քրքիջի դիմաց. սափոր կթրծեմ, որ ծարավ չմնաս:
