…Մի պահ չեմ ճանաչում Գոհար Մարտիկյանին: Այս կնոջը ներկայացնելու կարիք չկա, եւ ոչ միայն այն պատճառով, որ նա լեգենդար Աշոտ Չախոյանի մայրն է: Ապրելու բանաձեւ վերնագիրը կրող վեցհատորյակի հեղինակը նաեւ հեղինակային ռադիոհաղորդում ունի, որը նվիրված է Արցախի պատերազմի նվիրյալներին եւ հազարավոր սրտեր է հուզել: …Երբ զինվորական համազգեստով տղաները ընդառաջ են գալիս մեզ եւ խառնվում սեւ-սպիտակ հագուստով դպրոցականներին, ես ակամա նայում եմ Գոհար Մարտիկյանին: Նրա տղան այս զինվորների տարիքին էր, երբ ավարտեց իր սխրալից կենսագրությունը՝ երիտասարդ կյանքը նվիրաբերելով հայրենիքին: Մտածում եմ՝ ուժ կունենա նրա մայրը զսպելու արցունքը: Իսկ տիկին Մարտիկյանը ժպտում է: Արցունք չկա ժպիտի մեջ, իրոք, չկա: Նրա ժպիտը հպարտ է, վեհ, ապրեցնող: Հետո նա շրջվում է դեպի ինձ ու ասում՝ այսօրվա համար զոհվեցին մեր տղաները: Սա էր նրանց կյանքի գինը՝ այս ինքնավստահ, խրոխտ զինվորներն ու այս երջանիկ անհոգ փոքրիկները…

…Երբ տիկին Գոհարը բեմ է բարձրանում, դահլիճում լռությունը խտանում է, դառնում արճիճե ցավ, սիրտ պայթեցնող հպարտություն…

-Այս զինվորական համազգեստը, որ դուք կրում եք, հերոսության, հայրենասիրության, սխրանքի, փառքի ու ազատության խորհրդանիշ է,-Գոհար Մարտիկյանի ձայնը պինդ է ու ոգեշունչ,-ես ինքս ինձ հաճախ հարց եմ տալիս՝ որտեղի՞ց է սկսվում հայրենիքը, ավարտուն պատասխան չեմ գտնում: Որովհետեւ հայրենիքն սկսվում է ամեն օր, ամեն ժամ, ամեն րոպե… հայրենակցիդ հանդեպ քո սրտացավությունից, քո երկրում ինչ-որ բան դեպի լավը փոխելու ավուր ջանքից մինչեւ հայրենիքիդ համար կյանքդ զոհաբերելու պատրաստակամությունը…

կարդացեք այստեղ' http://www.hayzinvor.am/22485.html

Հեղինակ' ԳԱՅԱՆԵ ՊՈՂՈՍՅԱՆ