Մեր կյանքը կարծես Նոյյան Տապանը լինի. հատուկենտ մարդիկ ու լիքը կենդանիներ: Իսկ մարդը միակ կենդանին է, որ կարողանում է բարեկամական հարաբերություններ պահպանել իր զոհերի հետ, որոնց նա մտադիր է խժռել՝ ընդհում այն պահը, երբ նրանք կդառնան ուտելի: Ապրելը նույնն է, ինչ սիրելը՝ գիտակցությունը դեմ է, առողջ բնազդը՝ կողմ: Եվ ընդհանրապես, մարդու իրական կյանքն այն է, որի մասին նա նույնիսկ չի էլ ենթադրում: Այն ամենը, ինչ մենք անում են բացարձակապես անգիտակցաբար, դա հենց այն է, առանց որի մենք անմիջապես կմեռնեինք: Մեր սխալները երբեմն դրսևորվում են ոչ թե արարքներում, այլ այդ արարքների համար զղջումների մեջ: Միակ, իսկապես լուրջ համոզմունքն այն է, որ կյանքում չկա ոչինչ, ինչին արժե լրջորեն վերաբերվել:
