Մարդկային չարությանը (իսկ դրան սահման չկա), նշանակալի չափով բաղկացած է նախանձից և երկյուղից: Դժբախտությունը զինաթափ է անում նրան: Դրա համար էլ մարդիկ, որոնք տառապում են այն բանից, որ ոչ ոք իրենց չի սիրում, աղետների մեջ (ինչպես նեղ անձնական, այնպես էլ համընդհանուր բնույթի) գտնում են դառն ուրախություն: Նման աղետները' ստորացնելով, մի տեսակ մեղքերի թողություն են տալիս նրանց:
Մարդու միակ դժբախտությունը կայանում է նրանում, որ նա իրեն համարում է դժբախտ և երազում է այն, ինչից զրկված է, մինչդեռ պետք է բավականություն ստանալ նրանից, ինչ ունես:
ԱՆԴՐԵ ՄՈՐՈՒԱ
