Ըստ մամուլից ստացուած տեղեկութիւնների կայսերապաշտական հովերով ապրող Պուտինեան Ռուսաստանի ճնշման տակ Հայաստանի նախագահ Սերժ Սարգսեանը ետ է կանգնել 1991թ-ի հանրաքուէից սկսած հայ ժողովրդի որդեգրած արժեքային համակարգից եւ դարձել ռուսական իմպերիալիզմի կամակատարը։
Ամենեւին չբացառելով հայ ժողովրդի, մանաւանդ նրա արցախեան յատուածի հանդէպ պուտինեան Ռուսաստանի ստեղծած վտանգները զսպելու հրամայականի թելադրանքները, ես այսօրակ լուծումը համարում եմ անարժանապատիւ ու պարտուողական։
Այս ամենը կարելի էր կանխել եւ սպառնալիքներին դիմակայել հրապարակային քննարկումներով եւ հրատարակային դիւանագիտութեամբ։ Ռազմավարական նշանակութեան հարցերի քննարկման դաշտ պէտք է ներգրաւուած լիներ ողջ, նաեւ միջազգային հանրութիւնը։ Մինչդեռ բոլորս վկան ենք այն իրողութեան, որ ՀՀ նախագահը անհատապէս իր վրայ վերցնելով որոշումներ կայացնելու ծանրութիւնը հաշուի չի առել այդորակ խնդիրներում մարդկային գործոնը՝ մարդկային հնարաւորութիւնների սահմանափակութեան հնարաւորութիւնը։ Սա բարիացակամ
վերաբերմունքի դէպքում։
Այլապէս մենք պէտք է արձանագրենք, որ գործ ունենք իր պաշտոնական դիրքին չհամապատասխանող, յետին նկատառումներով կամ գաղտնի գործակալական ցանցի պետերի հրամաններով առաջնորդուող անձի հետ։
Առաջնորդուելով անմեղութեան կանխավարկածով եւ համարելով, որ պաշտոնապէս բազմիցս ազդարարուած ուղուց շեղումը աննախադէպ ճնշման յետեւանք է, յիշեցնեենք, որ Հայաստանի պետական պաշտոնեան միայն սեփական ժողովրդի ճնշումը պէտք է օրինական համարի։ Որեւէ
այլ ճնշման առաջին իսկ ազդանշանը մանաւանդ ՀՀ նախագահի դիրքից պէտք է ընկալի որպէս անհարգալից եւ ազգի ու մարդկութեան համար վտանգաւոր դրսեւորում։
Բազմաթիւ պետական պաշտոնեաներ հրապարակաւ խօսել էին եւրոպական կողմնորոշման նախընտրելիութեան մասին։ Հիմա ակնկալելի է, որ նրանք պէտք է յանդէս գան հրաժարականների շարքով․․․ կամ ինքնամերժումը դանալու է օրինաչափութիւ՞ն...
Բազում անգամներ կոմունիստական կայսրութեան փառաբանումով յանդէս եկած եւ այսօր այն վերականգնելն իր հիմնական առաքելութիւնն համարով պուտինեան կլանին Հայաստանի իշխանութիւնները պարտաւոր էին հրապարակաւ արձագանքել 1991 թուականի հանրաքուէն վկայակոչելով։ Սակայն դրա համար պէտք էր ազգային ու համամարդկային արժեքներն ընկալած լինել ողջ էութեամբ եւ հասկանալ, որ
ճշմարտութիւնների ուրացումով ղ ճանապարհ բացւում ստի ու կեղծիքի՝ չարի իշխանութեան համար։
40 տարի առաջ ասպարէզ իջեցնելով ինքնորոշմամբ անկախանալու գաղափարը եւ դրանից յետոյ 14 տարի ռուսական բանտերում անցկացնելու յետոյ ստեղծելով հրապարակայնօրէն այդ նպատակին ծառայող Ազգային ինքնորոխում քաղաքացիական միաւորումը, ինձ յաջողուեց մեր ժողովրդի սեփականութիւնը դարձնել սեպտեմբերի 21-ը։ Հիմա այլ է վիճակը․այսօր արդէն պետութենական կազմակերտութիւններ՝ պաշտոնապէս գրանցուած կուսակցութիւններ կան, բայց այս հարցում իրական դաշնակիցներ գտնելը շատ դժուար է։ Անգամ այս իրավիճակում նրանց ուշադրութեան կիզակէտում աթոռն է։ Դրանք է, որ արդարութեան համար Փութինի մոտ վազելով թուլացնում էին մեր պետութիւնը։ Կամ լկտիաբար յայտարարում էին, թէ Հայրիկեանի վրայ չեն կրակել։ Չեն կրակել․ հիմա բոլորիս վրայ կրակեցին։ Կամ
ընդդիմադիր էին ու դարձան դեսպանները։
Այնուամենայնիւ յուսահատուելու բան չկայ։ Ուղուց շեղուելուգործընթացի միայն նախնական փուլում ենք եւ մեր միասնական խնդիրն է միասնական ուժերով՝ անհատական ուահաւաքական ներդրումներով ցոյց տալ, որ սեպտեմբերի 21-ի ժառանգներն ենք, որ Աստուածատուր մեր ինքնորոշումից վեր ոչինչ չենք ընդունում։
Եւ ներկայացնում եմ վերջին գիրքս՝ ԴԷՊԻ ԲԱՑԱՐՁԱԿ ԺՈՂՈՎՐԴԱՎԱՐՈՒԹԻՒՆ․․․
