Երբ դու քնած ես, ողջ աշխարհն է շունչը պահած հսկում քեզ: Օրը, փափուկ թևերը տարածած քո շուրջը, հոգում է, որ անգամ հպանցիկ քամին չարթնացնի քեզ: Երբ քնած ես այնքան խաղաղ, ասես դու չես ստեղծել այս խառնաշփոթը իմ հոգում, քաղաքը փոխում է իր գույները քեզ համար: Ես, պատուհանագոգին ծպտված, հետևում եմ քո հանգիստ շնչառությանը (Տեր, դու ամեն օր խաղաղ քուն պարգևիր նրան): Մի պահ չարությամբ եմ լցվում այն սպիտակ (մտքիդ չափ պարզ) սավանի հանդեպ, որ անփույթ ծածկում է կիսամերկությունդ:
Շարժվեցիր, անհանգիստ ես: Ոչ, չլինի թե վատ երազներն են խանգարում նրան: (Տեր, դու ամեն օր խաղաղ քուն..... ): Ես լուռ մոտենում եմ քեզ. դեմքիդ անհանգիստ լուսավորություն կա: Կոկորդումս խեղդվում են մի քանի կաթիլ քո ցավը կիսել չկարողանալուս համար: Ես սավանով ծածկում եմ կիսաբաց ուսդ. հանկարծ չմրսես: Չեմ համարձակվում ձեռքս հպել ճակատիդ, չեմ ուզում' օտար մասնիկ զգաս շուրջդ: Ես զգում եմ այն, ինչը աչքերը տեսնել չեն կարող...
Օրը շուտով կբացվի, պետք է հեռանամ: Դու կարթնանաս, էլի կհասկանաս, որ գիշերը մեկը նստել է պատուհանագոգին (միշտ նույն բույրն ես առնում ապակիներից), դեմքդ դժգոհ կխոժոռես ու կշտապես աշխատանքի: Ես ողջ օրը կթափառեմ շենքերի տանիքներում, կթաքցնեմ քեզնից իմ բոլոր վախերը, անգամ եթե դրանցից մեկը հենց բարձրությունն է: Իմ այրված ձեռքերով ամուր կպահեմ երկինքը, որ դու չթրջվես տունդարձի ճանապարհին, իսկ եթե ձեռքերս հոգնեն երկնքի դատարկը պահելուց, ես էլի չեմ հեռանա. խարույկ կվառեմ անձրևի տակ: Քեզ կսպասեմ պատուհանագոգին....