Կյանքից հեռացավ մեր շատ սիրելի Լևոն Անանյանը: Մարդ, ում հետ կապված բազմաթիվ հիշողություններ ունեմ: Տարիներ առաջ, երբ հայրս մահացավ ուռուցքից հույս էր տալիս ու ափսոսանքով նշում, որ լավ մարդիկ շուտ են հեռանում մեզնից: Հիմա խոսքեր էլ չեմ գտնում ասել.... շատ ափսոս, շատ ափսոս((((((((( Մեզ լքեց ևս մեկ հայրենասեր…. 2003 թվականին տպագրեցի հորս՝ Շամս Ավետիսյանի բանաստեղծությունների ժողովածուն, որտեղ Լևոն Անանյանը գրեց նախաբան: Հրապարակում եմ ու ասում. շատ սիրելի Լևոն Անանյան, դուք միշտ կմնաք մեր հուշերում: (Հայրս և Լևոն Անանյանը սովորել են նույն կուրսում)......
Խոսք ընկերոջ
Շամսի հետ են անցել իմ ուսանողական տարիները պետհամալսարանի ժուռնալիստիկայի ֆակուլտետում: Տարիներ, որ զուգադիպեցին վաթսունականների բուռն, ռոմանտիկ ազգային ալիքին:
Մենք վեհերոտ ու գեղջուկ պատանիներ՝ հայտնված մայրաքաղաքային կյանքի հնոցում միանգամից մտերմացանք. կիսում էինք ոչ միայն մի պատառ հացը, անգամ գաղտնիքներ չունեինք մեր անցողիկ սերերի, ապագա մեր ծրագրերի մասին:
Շամսը պինդ էր իր Արմաղան լեռան նման ու բաց սիրտ՝ Սևանա լճի պես: Երևանի «պղտոր» մթնոլորտն այդպես էլ չխաթարեց նրա ըմբոստ ու շիտակ նկարագիրը: Հետո կյանքի ալիքը նրան տարավ հայրենի եզերք, ուր նա պիտի բացահայտեր իր ստեղծագործական միտքը: Եվ ես վստահ էի, որ հանձինս Շամս Ավետիսյանի, պիտի կայանար վարպետ-երգիծաբանը: Շուտով նա ստեղծագործեց իր չորս զավակներին, գրեց ու հրապարակեց իր հիանալի էսսեներն ու հրապարակախոսական հոդվածները՝ երբեք տուրք չտվեց գավառական ճաշակին:
Վերևում նշեցի, որ մենք գաղտնիքներ չունեինք, բայց ահա, շուրջ քառասուն տարի անց, իմ լավագույն ընկերը հրապարակ է հանում իր ստեղծագործական գաղտնիքը: Ասեմ, թե զարմացած եմ, ճիշտ չի լինի, քանզի այս բանաստեղծությունների մեջ նույն Շամսն է, ինչպես նրան ճանաչել եմ տարիներ ի վեր: Այս փոքրիկ ու գողտրիկ ժողովածուն սիրող և ներհուն անհատի յուրատեսակ խտացումն է՝ Շամս Ավետիսյան բանաստեղծի հայտնության անակնկալները:
Լևոն Անանյան, ՀՀ գրողների միության նախագահ, 2003