1992 թվականի մարտի կեսերին բերդաձորցիների մարտական ջոկատներից մեկի կազմում մեկնեցի Արցախ: Տղաների կեսն իմ մարտական ընկերներն էին. 1989 թվականի օգոստոսից սկսած՝ միասին շատ ենք հսկել Բերդաձորի գյուղերի բնակչության անդորրը: Այնինչ մեր ժողովրդի համար չարիք դարձած «Օղակ-Կոլցո» գործողության ընթացքում Խորհրդային հզոր բանակի օժանդակությամբ ադրբեջանցիներին այնուամենայնիվ հաջողվեց հայաթափել և մեկ տարի գերության մեջ պահել Բերդաձորը: Եվ գնում ենք՝ վերստին տեր դառնալու մեր հայրենիքին: Հասնելով Ստեփանակերտ՝ ներկայացանք Արկադի Տեր-Թադևոսյանին՝ Կոմանդոսին, որն էլ մեզ ուղարկեց Ավետարանոց. նպատակը մեկն էր. Քիրսի թիկունքով անցնել Բերդաձոր՝ Շուշիի ազատագրման գործողության շրջանակներում:
Ահա հենց այդ օրերի մասին է իմ թղթակցությունը՝ տպագրված «ՈՒՐԲԱԹ» թերթում 1992 թվականին, որի մասին արժե իմանա նաև «Հայ զինվորի» 1000-րդ համարի ընթերցողը:

Արցախում գարուն է: Գարունը և պատերազմը այստեղ իրար են գրկախառնված. յուրաքանչյուր մայրամուտ Արցախում արյունոտ է, յուրաքանչյուր այգաբաց՝ դարձյալ արյունոտ: Արցախցու արյամբ են ներկված և՛ արշալույս, և՛ մայրամուտ: Սակայն ամեն կաթիլ արյուն ավելի է ամրացնում Արցախի հողը: Ամեն կաթիլ արյուն ավելի է բարձրացնում արցախցու ոգին, ավելի է ուժեղացնում նրա բազուկը: Այսօր ավելի քան երբևէ Արցախն ուժեղ է: Ճիշտ է, դեռ աոջևում է պատերազմի ողջ ծանրությունը, բայց նա այսօր արդեն սերմ է հողին պահ տալիս, շալակով շենից շեն է տեղափոխում սերմը և իր քրտինքով շաղախած՝ հանձնում հողին, քանի որ հավատացած է՝ մեկ տարի էլ անցնի, հազար էլ, դարձյալ ինքն է այս հողի մշակն ու տերը:

Հեղինակ' ԶՈՀՐԱԲ ԸՌՔՈՅԱՆ
շարունակությունն` այստեղ