Մինչև չլուծենք Հայաստանի ՆԵՐՔԻՆ քաղաքական ու էկոնոմիկ իրավիճակը , արտաքին քաղաքականությունը կմնա ՈՉ ՍԿԶԲՈՒՆՔԱՅԻՆ, աղքատի կարգավիճակում դուռ թակողի դերում, հույս ունենալով որ օտար դռների ետեվում խղճով մարդիք հայտնվեն, քան քացի տվողներ....
Ահավասիկ հարուր տարիներ է, որ Հայ Ժողովուրդը ու պետությունը , արժանապատվության սկզբունք չդրեց իր առջև աշխարհի պետությունների առջև խնդրո առարկա դնել Ցեղասպանության ճանաչումը, հետո էլ Արցախի Հայաստանի մաս լինելը, որպես արտաքին քաղաքականության հիմքը, եթե դա լիներ, այս հարյուր տարիների ընթացքում, գոնե աշխարհ կճանաչեր Հայաստանը ու Հայ Ժողովուրդը որպես ՍԿԶԲՈՒՆՔԱՅԻՆ ու ԲԱՐՈՅԱԿԱՆՈՒԹՅԱՆ ԱՐԺԵՔՆԵՐԻ ժողովուրդ ու երկիր....
Ինչ վերաբերվում է ռազմական զարգացման հարցին, ավելի լավ կլիներ, վերջին մոտ հայրուր տարիներում ՍԿԶԲՈՒՆՔՈՐԵՆ, լինելով ցեղասպանությունների զոհը, ինքն իրեն վերապահեր իրավունքը ամենավերջին տեխնիկայի, միջուկային ուժի կիրառման իրավունքը, ու առանց կողմանկցության, ինքն իր ռազմական պետքերը հոգար...փոխանակ իր հումքն ու գիտությունը «ծախեր» Ռուսաստանին, ու այսօր Հայաստանը առանց տռռւսիկի մնար....
Սակայն ուշ չէ, եթե խնդիրներ ունենք, կան բազմաթիվ լուծումներ...մենք կկարողանանք այս իրավիճակը փոխել, եթե ՄԻԱՅՆ ԿԵՆՏՐՈՆԱՆԱՆՔ ՀԱՅ ԺՈՂՈՎՐԴԻՆ ՈՒ ՀԱՅԱՍՏԱՆԸ ԱՊԱՀՈՎԵԼՈՒ ՍԿԶԲՈՒՆՔՆԵՐԻՑ ՈՒ սեփական ժողովրդի շահերից բխող , նախ ուղղենք ՆԵՐՔԻՆ ՔԱՂԱՔԱԿԱՆՈՒԹՅՈՒՆԸ , ՈՐՊԻՍԶԻ ՀԱՍՆԵՆՔ ՑԱՆԿԱԼԻ ԱՐՏԱՔԻՆ ՔԱՂԱՔԱԿԱՆ ՀԱՐՑԵՐԻ ԼՈՒԾՄԱՆԸ
