Այսօր ՍԻԱՄԱՆԹՈՅԻ ԾՆՆԴՅԱՆ օրն է... Հիշենք
Ու դեռ կա՞ն մարդիկ, որ ասում են, թե “ժամանակը բուժում է”: Սո´ւտ է, ես հերքում եմ… Ու դեռ կա՞ն մարդիկ, որ հավատում են, թե ցավը կմեղմի: Սո´ւտ է, ես հերքում եմ… Ու կան բութ հոգիներ, որոնք վստահ են, թե կարոտը կբթանա: Սո´ւտ է,, ես հերքո՜ւմ եմ… Թե ՀԱՅ ես իրապես, չպիտի մոռանաս: Թե ՀԱՅ ես հոգով, չպիտի բուժվեն վերքերդ: Թե ՀԱՅ ես մտքով, կարոտդ պիտի թանձրանա, ափեափ լցվի, խեղդի աշխարհը… Թե ՀԱՅ ես ցեղով, պիտի փոխանցես գենով քո ցավը, վերքը, վիշտը, կարոտը… Թե ՀԱՅ ես իրապես, պիտի չհավատաս, պիտի հերքես, որ մոռացվելու է օրերից մի օր… Թե ՀԱՅ ես իրապես, պիտի կրակի պես բորբոքես ու մշտավառ պահես հիշողությունդ, կարոտդ, պահանջատիրությունդ… Ու դեռ կա՞ն թերահավատներ… Թող բաց անեն իրենց կույր աչքերն ու նայեն Ծիեռնակաբերդի բարձունք շարժվող մարդկային հոսքին. հայի կարոտն ու ցավը, վերքն ու պահանջատիրությունն է հիմա հոսում Ծիծեռնակաբերդ… Ու այսօր' ցեղասպանությունից 97 տարի անց, այդ ծովացած հայության բերնով է Սիամանթոն բարբառում. “Ո՜վ մարդկային արդարություն, թող որ ես թքնեմ ճակատին քո բաց”… Ու այսօր' ցեղասպանությունից 97 տարի անց, Սևակյան զույգ Մասիսներն են այդ ծովացած հայության բերնով ասում. “Իսկ արդարությունը չունի ճակատ…” Ու այսօր' ցեղասպանությունից 97 տարի անց, Շիրազն առավել, քան երբևէ հավատում է, որ “Երբ էլ լինի [ՀԱՅԸ] Մասիս պիտի բարձրանա…”